Ik vond het spannend die eerste scholingsdag, want niet alle collega’s zijn met deze manier van beleven en kijken bezig. Dus hoe zou het gaan? Ik was in ieder geval van plan om niet mijn hele ziel en zaligheid te delen.
Het bleek niet alleen om persoonlijkheden te gaan en welke rol je vervult in het team, dat had ik wel verwacht. De bekende Belbin rollen.
Doordat we lange tijd geen aanwezigheid hadden van een leidinggevende, waren we een zelfsturend team geworden met meerdere mensen die hun leiderschap tentoonspreiden. En dat kan dan botsen.
Ook ik merkte op dat ik best dominant kan zijn en de leiding wil nemen.
Dus zelf had ik bedacht dat het daar meer op gericht zou zijn en we elkaars talenten zouden respecteren en die gebruiken om een sterk verbonden team te kunnen zijn.
Ook wat betreft het zorg verlenen zijn er grote verschillen tussen de teamleden.
De een kijkt met een holistische blik de ander meer regulier en volgens de protocollen en regels.
Uiteraard worden de protocollen in zorg altijd gerespecteerd maar in benaderingswijze kan er veel verschillen.

Werkdruk 

We hadden ook handen tkort op de werkvloer, dus overbelasting lag op de loer en sloeg zijn slag. Meerdere mensen met burn-out thuis of lichamelijk ziek.
Zzp’ers moesten worden ingezet, maar de losse invalkrachten hebben geen inzicht in het ziektebeeld en de juiste benadering van onze bewoners, dat vraagt nu eenmaal verdieping in de cliënt. Voor ons als team een ramp, maar zeker voor onze bewoners die daardoor vaak niet werden begrepen wat weer frustratie tot gevolg heeft, wat zich weer uit in gedrag.
Door veel inzet van ons team en de vervangend leidinggevende,  kwamen er gelukkig weer nieuwe super enthousiaste zij-instromers bij in ons team, met de mentaliteit die bij ons past.

Scholingsdag 

En zo vingen we de cursus aan. Wat we niet van plan waren gebeurde toch; onze kwetsbaarheid lieten we wel degelijk zien en tranen vloeiden rijkelijk. Wat we beseften was hoe verbonden ons vaste team juist is met elkaar en hoe sterk we zijn samen.
En vooral hoe we als leeuwen en leeuwinnen vechten voor onze bewoners die dat zelf niet meer kunnen.
Eigenlijk zagen we na de eerste scholingsdag al hoe hecht we zijn geworden door de moeilijke omstandigheden waarin we moesten werken.
Ook bij eenieder persoonlijk werkte het nog weken door en kwamen er vele openbaringen naar boven die eerder diep weggestopt zaten. De golf had ons meegesleurd en van alles met zich meegenomen naar de oppervlakte.

Reflecteren

In zorgverlenen kan ik goed op mezelf reflecteren, zo schreef ik eerder over Henk die een gedesoriënteerde hechtingsstoornis heeft.
Nu kwam het besef binnen over mijn begeleiding naar hem.
Zat ik Henk niet te veel achter zijn vodden? Vraag en wil ik niet te veel van hem?
Ik zie nu in van wel en zal vanaf nu meedeinen op zijn golf als hij een dag in bed wil blijven, ga ik hem niet meer pushen omdat ik het zonde vind van de dag. Het is ZIJN dag, niet de mijne!
En Piet die verward is en de hele dag ronddoolt ga ik nog meer mijn nabijheid tonen, omdat ik zie dat hij bang is omdat de wereld van hem wegglijdt en hij alles vergeet en er geen grip meer op heeft, waardoor hij verbaal agressief is.

Het besef is gekomen bij mij dat onbegrepen gedrag altijd een achterliggende reden heeft en onze taak is om de oorzaak te vinden, zodat het gedrag wordt begrepen en gehoord en wij onze zorg en begeleiding daarop aan kunnen passen. Toen er ook nog een bewoner overleed die veel zorg nodig had, zagen we als team waar we met elkaar stonden. We stonden er als een dijk voor de bewoner en de familie in de laatste levensfase, maar ook voor elkaar.
De volgende scholingsdag bleek dan ons dan ook geen verdere verdieping meer op te leveren. Zoals de coaches ook aangaven; er staat hier een beresterk, hecht team.
Ik kan alleen maar heel blij en trots zijn dat ik van dat team een deel mag zijn.

Door: Nationale Zorggids / Willeke Schilder