Sinds 2019 woont Jan-Willem met zijn partner Marjolein en hun zoontje in Thomashuis Baarn. Als manager, coach en veranderaar, zet hij zich al twintig jaar in voor mensen met een verstandelijke beperking. In deze column neemt Jan-Willem je mee in zijn bijzondere leven als zorgondernemer. Deze week schrijft hij over het werk van de begeleider. Hoe ingewikkeld kan het zijn? Dat heb je toch binnen een paar weekjes onder de knie.
Door Jan-Willem
Ik was getuige van een discussie over het al dan niet vaccineren tegen corona. Een tegenstander gaf aan dat het geld wat in steunpakketten was gegaan, beter in de zorg geïnvesteerd had kunnen worden. Op de vraag hoe dat dan snel tot goede medewerkers moest leiden, was het antwoord dat twee weken kijken toch voldoende was om in de (gehandicaptenzorg) te kunnen werken. Dat was bij deze heer dus het beeld van het vak van begeleider. Best schokkend vond ik!
Als je zo van buitenaf in ons Thomashuis kijkt zie je mensen die het leuk hebben met elkaar. Er wordt wat gedronken in de tuin, iemand zit in een hangstoel te luisteren naar muziek, vlakbij bladert een ander in een boekje van Frozen. Begeleiders zijn in huis bezig en schuiven met regelmaat even bij de bewoners aan. Een rustige en relaxte sfeer; hoe ingewikkeld kan het zijn, dat vak van begeleider? Nou, heel ingewikkeld!
Na vier jaar opleiding valt er nog veel te leren
Je leert het in ieder geval niet door twee weken kijken. En je hebt het ook niet onder de knie na een vierjarige opleiding. Het feit dat het rustig is in huis is het gevolg van hele goede begeleiders, die hun vak verstaan. Begeleiders die doorlopend kijken naar individuele bewoners. Die hen steeds beter willen leren kennen doordat ze zich verbonden hebben met deze bewoners en in hen geïnteresseerd zijn. Die kunnen zien hoe een bewoner erbij zit en wat dat gaat betekenen voor de interactie met anderen. Begeleiders die in staat zijn om op elk moment zo te handelen dat de sfeer en de dynamiek tussen bewoners positief is en blijft. Het is een vak en als je het vak niet beheerst, ontstaat een complete chaos in huis, met bewoners die vastlopen in zichzelf. In vakjargon zijn het dan ‘mensen met moeilijk verstaanbaar gedrag’ die schreeuwen, ontlasting smeren, zichzelf en elkaar verwonden, dwingend aandacht gaan vragen en wat niet meer voor ellende.
Zorgen vanuit je hart
Mensen met een verstandelijke beperking verdienen goede begeleiders die met elkaar en met de bewoners een persoonlijke relatie aangaan. Die zich aan hen verbinden. Ouders die de zorg voor hun kind aan ons overlaten verdienen dat ook. Deze ouders laten in vertrouwen hun kind achter en mogen er vanzelfsprekend van uitgaan dat dat kind in een liefdevolle omgeving woont, waar hij of zij gezien en gewaardeerd wordt. Die omgeving bieden we in het Thomashuis, doordat er begeleiders zijn die snappen waar het over gaat. En weten wat ze nú te doen hebben om te zorgen dat het in de toekomst goed blijft gaan. Maar bovenal mensen die van bewoners houden, ze in hun hart gesloten hebben en zichzelf in het hart van de bewoner durven laten sluiten. Als je dat niet een beetje in je hebt, leer je het nooit en zeker niet door twee weken mee te kijken.
Ben je het hartgrondig met Jan-Willem eens? Er staat momenteel een vacature open in Thomashuis Baarn als begeleider.
