Dit zei mevrouw tegen mij, een paar dagen voordat ze euthanasie zou laten uitvoeren. Mevrouw was al een tijd erg ziek, ze had kanker met veel uitzaaiingen. De pijn werd steeds erger en ze wilde niet zorgafhankelijk worden. Dit zou ze verschrikkelijk vinden. Ze was tevreden met de zorg die ze kreeg in het hospice. Mevrouw was pas 45, ze had twee kinderen en ze was al langere tijd gescheiden.

Toen mevrouw in het hospice kwam was ze ten einde raad. Naast het feit dat ze niet meer lang zou leven was er nog veel meer aan de hand. Dit maakte de situatie waarin ze verkeerde nog veel moeilijker. De problemen die mevrouw had waren zwaar en ingewikkeld. Toch heeft mevrouw deze aangepakt. Ze vond hierdoor rust en ze won haar eigenwaarde terug. Wat heb ik een respect voor deze vrouw. Dat zij, ondanks haar ernstige ziekte,  zo ontzettend sterk was.

De pijn nam toe, het ging niet meer. Ze was er klaar mee en stond er volledig achter. Het was genoeg geweest en ze ging een datum kiezen. Ik werkte nachtdiensten en mevrouw zou de dag na mijn laatste nacht gaan sterven. De nachten voor de euthanasie uitgevoerd zou worden waren intens. Mevrouw was met haar kinderen en ik ging regelmatig naar hen toe. De kinderen van mevrouw waren van mijn leeftijd. Dit was zo mooi en heftig tegelijk. Ik merkte dat ik het moeilijk vond, het kwam zo dichtbij. Ik was ook dankbaar dat ik dit mocht meemaken. Dat ik iets kon betekenen voor deze mensen in deze situatie gaf mij voldoening.

De laatste nacht was voorbij en ik ging nog naar mevrouw om afscheid te nemen. “Heb je vanavond nog dienst jongen?” Nee dit was mijn laatste nachtdienst… “Nou, dan zijn we allebei niet meer hier vanavond, bedankt Tommie.” Mevrouw had een tevreden blik in haar ogen. Ze keek naar haar kinderen die nog sliepen en ze zei: “Het is goed zo”. Ik gaf mevrouw een hand, bedankte haar en ik ben gegaan.

Ik had tranen in mijn ogen toen ik naar huis ging. Dit had ik nog nooit gehad door mijn werk, deze situatie raakte mij hard. Ik vroeg me af of ik nu “te betrokken” ben geweest? Was dit wel “normaal”?  Toen ik weer naar het werk ging besprak ik dit met een collega die al lang in het hospice werkt. Hij zei: “het is niet raar. Niets voelen is nog veel erger, dan kun je beter stoppen.”  Deze woorden deden mij goed en ik accepteerde mijn emoties. Het hoort bij dit werk, het hoort bij dit leven. Ik ben dankbaar dat ik deze zorg heb mogen verlenen.

Tommie Niessen (26) werkt als verpleegkundige. Jaren geleden had hij niet gedacht dat hij in de zorg zou terechtkomen. Het leek hem niets aan, totaal niet stoer en hij dacht dat je dan de hele dag mensen moest wassen. Inmiddels is zijn kijk op de zorg helemaal veranderd. Nu schrijft hij over zijn werk en de dingen die daarmee te maken hebben. Daarmee wil hij de zorg en het werk dat verpleegkundigen doen positief onder de aandacht brengen. Volg Tommie op Instagram en Facebook (@tommieindezorg) of op zijn website tommieniessen.nl.

© Nationale Zorggids / Tommie in de zorg