Ik heb een goede vriendin. Zij kan niet veel meer en omdat er veel geregeld moet worden ben ik één van haar mantelzorgers. Zij slaapt al lange tijd niet van de pijn, daarom is het hoog tijd dat ze een doorligmatras krijgt. Het Buurtteam heeft de wijkverpleegkundige hiervoor ingeschakeld. Helaas is het de wijkverpleegkundige na drie weken nog niet gelukt om een afspraak te maken met mijn vriendin.
Door Nettie van Dijk
Daarom klim ik tussen werkafspraken door in de telefoon: ik bel met de thuiszorg, met de huisarts en met de speciaalzaak. Aan het einde van de dag helaas nog geen matras, maar mijn vriendin staat nu wel eindelijk in ‘het systeem’ van de thuiszorg én er gaat iemand contact met haar opnemen. Toch winst. Maar ook frustratie: waarom doen mensen niet wat nodig is en houden ze zich niet aan afspraken?
Ik heb een cliënte, Hajar. Ze is slim, positief ingesteld en een echte doorzetter. Al jaren probeert ze verder te komen, omdat ze een echt diploma en een echte baan wil. Werken in de kinderopvang is haar droom. Elke dag volgt zij lessen in taal, omgaan met de computer en ‘kom in je kracht’ naast het opvoeden in haar eentje van twee kleuters. Omdat zij uit een oorlogsgebied ver weg komt en daar als meisje geen officieel diploma heeft kunnen halen, heeft zij geen toegang tot het MBO.
Samen zochten we naar wegen en mogelijkheden. En we vonden een buitenkans: niet-Nederlandstaligen kunnen een diploma halen via een leerwerktraject in de kinderopvang! Mét de mogelijkheid om voorrang te krijgen voor opvang van haar eigen kinderen bij dezelfde organisatie én ze kan bij een dagverblijf in haar eigen wijk aan de slag. Met hulp van de Werkwinkel in de wijk maken we een prachtig CV en bereiden we het sollicitatiegesprek voor.
Ze is zó blij. Totdat ze – maanden later! – op gesprek mag. Nee, er is geen werkplek voor haar in de wijk en nee, alleen buitenschoolse opvang aan de andere kant van de stad zoekt nog mensen. Haar werkdag duurt daar tot 18.30, waardoor ze niet op tijd is om haar eigen kinderen van de opvang in haar woonwijk op te halen, want die sluit om jawel, 18.30. En de voorrang voor haar eigen kinderen waarvan sprake was, daar moet nog even goed over nagedacht worden. Waarom wordt het potentieel van deze vrouw zo gefnuikt, doordat toezeggingen niet worden nagekomen?
Soms zijn er op één dag te veel raakvlakken tussen werk en privé. Het maakt me vandaag moe en down. Tegelijk doet het me beseffen wat de kern van mijn vak is: de mens zien en erkennen in wat hij wil en nodig heeft en daarvoor gáán. Mensen rekenen op je en je en je houden aan afspraken zou vanzelfsprekend moeten zijn.
