Vroeger, vertelde hij, stond er aan het einde van de straat een barbecue die iedereen kon gebruiken. Het vlees werd gedeeld en er werd gezamenlijk gegeten. Toen hij verhuisde naar een mooiere buurt, zag hij dat ieder huishouden een eigen barbecue had, in de eigen tuin, met eigen vlees. In plaats van samen te barbecueën, gingen mensen tegen elkaar op barbecueën. En zo ging het met alle luxegoederen. Hoe geschikt ook voor gezamenlijk gebruik, mensen wilden ze graag zelf hebben.
Stuwende kracht achter dit nieuwe welvaartsdenken waren de multinationals; ze verkochten aan alle mensen in de straat 'n grasmaaier in plaats van één grasmaaier aan de hele straat. En met reclame werd de illusie gecreëerd dat het bezit van spullen de weg was naar geluk.

Misschien is het de crisis, misschien een verlangen van mensen om het weer samen te doen. Hoe dan ook, een kanteling is zichtbaar. Onze sociale behoefte om te delen lijkt groter dan de economische behoefte om te bezitten. Het verhaal van Rushkoff deed me denken aan het Nederlandse initiatief Peerby, een online platform waar mensen spullen aan en van elkaar kunnen lenen. De deelnemers kunnen kiezen of ze wel of geen vergoeding in rekening brengen. Mensen lenen massaal spullen en verrassend genoeg zijn er nauwelijks mensen die voor het uitlenen een financiële vergoeding vragen. Volgens mij om geen andere reden dan dat mensen het gewoon leuk vinden om te delen. Misschien is dat wat we crisis noemen vooral een transitie naar een andere economie.   

© Nationale Zorggids / Pepijn van der Weide