Weer een maand voorbij! Mei 2016 gaat de boeken in als de maand vol tegenstrijdigheden. Te beginnen met het weer. Zo hadden we één van de zonnigste Hemelvaartsdagen ooit en de koudste Pinksterdag sinds 1951. En ook in de wereld van zorg en welzijn waren er tegenstrijdigheden.
De Centrale Raad van Beroep kwam met de uitspraak dat gemeenten de huishoudelijke hulp moeten leveren zoals dat is vastgesteld in de Wet Maatschappelijke Ondersteuning (Wmo). Gemeenten mogen niet aanvoeren dat er te weinig geld beschikbaar is of dat huishoudelijke hulp niet valt onder hun verantwoordelijkheid. Belangenorganisaties springen een gat in de lucht, het recht heeft gesproken.
Tegelijkertijd blijkt ook dat veel gemeenten een overschot hebben in hun Wmobudget. Verontwaardiging alom. Een paar dagen later komt de Vereniging Nederlandse Gemeenten met een sluitende verklaring. Termen als ‘onduidelijk’ en ‘onzeker’ voeren de boventoon. De context gaat even langs me heen. Wat gebeurt hier eigenlijk? Critici verwijten gemeenten dat ze niet volgens de menselijke maat handelen. In de tussentijd is een gemeente gewoon onzeker, en heeft volgens een menselijk eigenschap gehandeld. Namelijk afwachtend, zolang het onduidelijk was welke én hoeveel cliënten onder de Wmo zouden vallen binnen hun gemeente.
Laten we nu eens alle petten afdoen: weg ambtenaarspet, weg cliëntenpet, weg mantelzorgpet, weg pet van de belangenorganisaties en zorguitvoerders. Wat blijft er dan over? Een groep mensen die twijfelt hoe om te gaan met verandering. Laten we eerlijk zijn: verandering brengt nu eenmaal onzekerheid met zich mee. Maar hoe ga je er als groep mee om? Sommigen zullen weerstand bieden tegen verandering, anderen zien het juist als een uitdaging en zullen in de actiemodus schieten. Ik geef eerlijk toe dat ik bij het laatste type mens hoor. Maar wie zorgt er in deze dynamiek voor de daadwerkelijke verschuiving? Dat zijn niet de schreeuwers, de opgestane leiders maar de mensen die in stilte luisteren. Juist degene die in stilte luistert, kan de gespleten meningen verenigingen met één rake opmerking.
Beste ambtenaar, cliënt, zorguitvoerder, belangenorganisatie en mantelzorger. Als u de volgende keer weer samen om de tafel zit, realiseer dan dat wij allemaal nog steeds zoekende zijn naar de nieuwe praktijk van de Wmo. Laten we dat gewoon uitspreken en dat als uitgangspunt nemen in het veranderingsproces. Schrijver en letterkundige Jan Greshoff zei: “Het volk zegt: verandering doet leven. Juister zou zijn : verandering is leven. Leven is verandering.”
© Nationale Zorggids
