“Beste mevrouw Tüski,
Mijn zoon Pieter heeft een stoornis in het autismespectrum en is chronisch depressief vanaf zijn puberteit. Hij heeft om die reden een Wajong-uitkering. Hij raakt in werksituaties teveel geprikkeld waardoor zijn depressie wordt versterkt. Hij kan prima voor zichzelf zorgen in een eigen, veilige omgeving en heeft geen zorg nodig in praktische zin.
Als ouder denk ik wel dat het wenselijk zou zijn als hij beroep kan doen op psychische hulp wanneer dat nodig is. Wat wonen voor gelijkgestemden betreft: daar heb ik nog niet van gehoord. Het klinkt wel als de oplossing. Zijn inkomen is ongeveer €900. Dat maakt de mogelijkheid om via reguliere weg aan een betaalbare woning te komen zeer beperkt. Hij woont nu bij ons, zijn ouders, en wil graag in de directe omgeving blijven wonen. Hij heeft geen werk en geen dagbesteding. Graag zou ik van u weten waar ik moet zijn bij de gemeente? Op internet raak ik het spoor een beetje kwijt. Bij stichting Mee zijn wij in het verleden al geweest maar die konden helaas weinig bieden. Onze zoon heeft een normale tot bovengemiddelde intelligentie, veel computerkennis en hij heeft zijn auto- en motorrijbewijs gehaald. Misschien geeft dit u een beeld waarnaar te verwijzen?
Graag hoor ik van u, vriendelijk dank voor de mail.”
“Dit is een lastige situatie”
Dit is mijn eerste gedachte als ik deze mail lees. Bij Mantelzorg voor Beginners komen veel vragen binnen. Vaak gaat het over praktische vragen zoals de aanschaf van een hulpmiddel, contact met de gemeente, etcetera. Het zet me aan het denken: wie stelt hier eigenlijk de vraag? Een moeder heeft een vraag namens haar zoon. Eigenlijk zoekt ze ook een antwoord voor haar eigen persoonlijke situatie. Als ik de mail nogmaals teruglees, krijg ik een levensverhaal te lezen. Ik zie een intelligente, talentvolle man voor me. Hij wil graag aan het werk en voelt zich onbegrepen door de wereld om hem heen. Tussen de regels door lees ik ook het verhaal van een moeder: al haar hele leven knokt ze voor haar zoon. En met succes, want haar zoon heeft vaardigheden, kwaliteiten en is in alle opzichten zelfstandig! En nu ze zelf een dagje ouder wordt wil ze aan de slag met wellicht de moeilijkste taak van een moeder: het loslaten van haar zoon.
Ik denk na over wat ik zal antwoorden, ga zelf ook maar op internet kijken wat er in hun woonomgeving te vinden is, plaats een oproep op twitter.
Wat zou uw antwoord zijn op deze mail?
Eigenlijk ben ik best benieuwd naar wat u, als lezer, deze moeder zou adviseren. Er zijn in Nederland immers zo veel initiatieven en organisaties om talentvolle mensen als Pieter werk en huisvesting te bieden. Zorg op maat: begin(t) bij de vraag! Dus: met welke pet op komt u met mogelijke oplossingen: als ervaringsdeskundige, wmo-consulent, mantelzorgconsulent, autismespecialist, beleidsmedewerker. Mij maakt het niet uit! Mail uw oplossing en ideeën naar info@mantelzorgvoorbeginners.nl. Dank!
@ Nationale Onderwijsgids / Anni Tüski