Het is pas de tweede week van januari en ik ben moe. Maakt u zich maar geen zorgen, ik ben niet ziek! Ik heb even last van regel-moeheid. Als ervaren mantelzorger dacht ik alles al te hebben meegemaakt. Na al die jaren heb ik een bepaalde routine ontwikkeld om zorg te regelen. Daarnaast weet ik precies bij welke instantie je extra geduld moet opbrengen. Wat ik echter de afgelopen twee weken heb meegemaakt, overtreft al mijn ervaringen tot nu toe.
Wat wil het geval...
Mijn moeder van 77 jaar is op Nieuwjaarsvisite bij familie en wordt onwel. Ze wordt met toeters en bellen afgevoerd naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis, buiten haar eigen woonplaats. Gelukkig loopt het af met een sisser af en ze mag na een paar dagen naar huis. Dan begint de ellende. Niet voor haar maar voor mij. Het ziekenhuis verzuimt haar ontslaggegevens door te sturen naar haar huisarts en haar eigen ziekenhuis/behandelaar. Het argument: haar eigen ziekenhuis valt buiten de regio waar mijn moeder onwel werd. Als mantelzorger moest ik de huisarts en het ziekenhuis van mijn moeder bellen met het verzoek of zij contact willen opnemen met de afdeling waar mijn moeder met spoed was opgenomen. De ontslaggegevens van mijn moeder konden alleen op deze manier opgevraagd worden. Zowel de huisarts als het ziekenhuis reageerden verontwaardigd op dit verzoek: “Waarom stuurt het ziekenhuis de gegevens niet automatisch digitaal door?” Gelukkig kwam mijn ervaring als ‘mantelzorg-regelaar’ naar boven en ik kon geroutineerd antwoorden: “Ik snap uw reactie maar wilt u alstublieft deze vraag niet aan mij stellen maar aan betreffende ziekenhuis?”
Een week later ben ik op weg naar een afspraak met een paar beleidsmedewerkers van de Nederlandse Patiënten Consumenten Federatie (NPCF). Eerst nog even langs bij mijn moeder om haar te helpen. Ondertussen krijg ik het bericht dat de artsen van mijn moeder haar ontslaggegevens nog steeds niets hebben ontvangen. Ik spring gelijk in mijn regelmodus, bel met enige stemverheffing het streekziekenhuis waar mijn moeder heeft geleden en ‘dreig’ met een klacht. Blijkbaar is het verzoek ‘niet aangekomen’ . Of ik opnieuw de huisarts en behandelend arts kan bellen met hetzelfde verzoek voor overdracht ontslaggegevens! Dat zij bij de spoedopname alle medische gegevens van mijn moeder binnen enkele minuten konden inzien, waren ze blijkbaar alweer vergeten… In de tussentijd ligt mijn moeder op de bank weg te doezelen. Gelukkig gaat het allemaal langs haar heen...
Bij het NPCF vertel ik later over mijn bestaan als reizende mantelzorger. Daar hoor ik over de resultaten van de meldactie ‘Administratieve Lasten”. Hieruit blijkt, dat het regelen van (zorg)administratie zeeën van tijd kost. Dit wordt als zeer moeizaam ervaren. Gelukkig niet voor mijn moeder. Graag hou ik haar ver van deze bureaucratie! In de trein naar huis denk ik na over wat toch béter zou kunnen.
Regel-moeheid is te genezen!
Verschillende partijen roepen dat de regeldruk omlaag kan. Het NPCF heeft bijvoorbeeld een maand geleden al gepleit voor het aanstellen van een bemiddelaar om de regeldruk rond aanschaf van een hulpmiddel te verminderen. Als burger heb ik echter weinig invloed op hetgeen er in Den Haag wordt besloten. Het is aan de (lokale) politiek om te komen met een vereenvoudigde vorm van administratie. Wat ik wel kan doen is deze oproep:
Beste creatieve ondernemers in E-health!
Voor 2016 daag ik jullie uit: kom met een slimme app of andere oplossing voor de burger en instanties om de regelprocedures praktischer en inzichtelijker te maken! Ik houd me aanbevolen om in het creatieve proces mee te denken!
© Nationale Onderwijsgids / Anni Tüski
