Er was eens een mantelzorger, die na jarenlange zorg voor familieleden aan de andere kant kwam te staan. Wat doe jij, als je opeens zelf langdurig zorg nodig hebt? #nieuwedenkerindezorg Corinne Hamoen ging niet bij de pakken neerzitten. Ze introduceerde de term ‘zelfmantelzorg’ tijdens een periode waarin ze zelf door ziekte aan de zijlijn kwam te staan. Juist in deze periode werd ze aangemoedigd om niet haar dromen uit het oog te verliezen. Daarom ging ze aan de slag om haar droom waar te maken: het schrijven van een kinderboek. Corinne daagt ieder mens uit: sta elke dag stil om een glimpuntje op te vangen. Lees hieronder hoe haar droom werkelijk werd.
Mijn eigen sprookje
‘Voor mijn kinderen,’ staat er voor in mijn boek, dat ik vol trots presenteer aan familie, vrienden en kennissen. Mijn twee bijzondere kinderen krijgen een opdracht van me mee, de laatste zinnen uit het verhaal van Dr. Seuss, ‘Oh, the places you’ll go’.
You’re off to great places. Today is your day! Your mountain is waiting, so get on your way!’ (Je bent op weg naar geweldige plekken. Vandaag is jouw dag! Jouw berg wacht op jouw, dus ga op weg.)
Het verhaal gaat over de weg die je aflegt in je leven. De hobbels en bobbels, de mooie dingen, de dagen dat alles geweldig gaat. Maar het gaat ook over de dagen dat alles moeilijk is, dat je wacht, niet weet hoe je verder moet. Maar uiteindelijk is daar jouw berg, jouw doel, jouw droom. Dit verhaal was mijn inspiratie als het even niet ging, als ik op wilde geven. En ik ben doorgegaan en ik heb mijn droom waargemaakt. Mijn eigen sprookje.
Roos & Kris
Eenvoudig was het niet en het duurde ook een tijd voordat ik de stap nam om Roos & Kris, het sprookjeskookboek te schrijven. Al vanaf de geboorte van mijn zoon was ik mantelzorger. Hij was vaak ziek en had veel zorg nodig. Naast mijn werk en een opleiding was ik druk met hem in de weer. Van ziekenhuis naar Riagg. Van schoolbegeleiding naar aanvragen voor PGB en leerlinggebonden financiering. Ik deed het met liefde en voelde me geen mantelzorger. Voor je kinderen zorg je toch gewoon?
Sandwich
Mijn kinderen groeiden op en werden tieners. Het leven leek een beetje rustiger te worden, totdat mijn vader ziek werd. Ik hield mijn ‘mantel’ aan en hielp zoveel als mogelijk mee met het zorgen. Ook dat deed ik met liefde. Ik wilde de tijd die we samen nog hadden zo goed mogelijk benutten. In het begin waren het de ziekenhuisbezoeken en praktische dingen, later werd het letterlijk verzorgen en verplegen. Mijn moeder heeft hem tot op het laatst zoveel mogelijk zelf verzorgd en zij verdiende ook de nodige aandacht. Het voelde alsof ik een sandwichmantelzorger was.
Zelfmantelzorg
Mijn vader overleed en ik deed hem een belofte. Ik zou gaan schrijven. Mijn eigen gezondheid had behoorlijk te lijden gehad onder de jaren van zorgen voor anderen. Het werd nu tijd voor zelfmantelzorg en daarbij hoorde ook tijd voor mezelf nemen. Mezelf serieus nemen. Mijn grote droom, het sprookjeskookboek Roos & Kris, waarmaken. Na een lange weg vol obstakels maar ook geweldige momenten ben ik bij mijn berg aangekomen. Tijdens de feestelijke boekpresentatie keek ik om me heen en zag zoveel lieve gezichten van mensen die me altijd gesteund hebben. Soms heb je dat niet eens door op het moment zelf. Nu zag ik het. Wat is het ontzettend jammer dat mijn vader het niet kan meemaken. Mijn kinderen zijn er wel en ik blijf moeder.
Glimpuntjes
De boodschap die ik mantelzorgers altijd geef tijdens mijn lezingen is: Neem de tijd om eens stil te staan, al is het maar één keer op een dag. Kijk om je heen en zie de mooie dingen, de glimpuntjes. De glimlach van de ander, de zon die opkomt, de gedekte tafel waar je aan eet. Schrijf dat op. Elke dag één glimpuntje. Als je dan eens een dag heb waarop het donker is dan kan het teruglezen van al die mooie kleine dingen een beetje sprankeling geven.
@ Nationale Zorggids / Mantelzorg voor Beginners
