Meneer van Gils heeft persoonlijke zorg nodig omdat dit voor mevrouw van Gils (de inwonende mantelzorger) fysiek te zwaar wordt. Gaat meneer van Gils voor PGB of ZIN? Hoe ga je als #nieuwedenkerindezorg om met de keuze over de financieringsvorm voor zorg in de thuissituatie? Deze week het verhaal van meneer van Gils.
WMO-deskundigen concludeerden deze week, dat de samenleving in zijn geheel oog moet krijgen voor de positie van mantelzorgers. “Een mantelzorger alleen belonen met een financieel ‘compliment’ volstaat niet, vinden zij. Er moet een klimaat komen waarin mantelzorg bespreekbaar is”, aldus de WMO-deskundigen. Verder werd gesteld dat veel gemeenten te veel met het idee leven, dat ze alle mantelzorgers moeten bereiken, terwijl dit niet nodig.
Sprekende mantelzorger Marjo Brouns schreef in januari in haar blog over de vraag of mantelzorgers wel gevonden willen worden? “...door op zoek te gaan naar mantelzorgers creëren instanties juist een (hulp)vraag en wordt – volgens mij – de afhankelijkheid door burgers van de overheid in stand gehouden, zelfs vergroot. Terwijl de veranderingen in de verzorgingsstaat juist beogen om het initiatief en de eigen kracht van burgers te stimuleren."
Precies! Daar draait het om; eigen regie betekent eigen keuzes maken, in je eigen tijd en vertrouwde omgeving. Daarom heb ik me erg verbaasd door de geplaatste foto van Case of Dees.
Dit staat haaks op datgene wat de overheid van de burger verwacht. Meneer van Gils mag de keuze maken of hij gaat voor een PGB of ZIN. Dan moet toch niet uitmaken wie er tijdens zo een gesprek aanwezig is? In de brief is te lezen dat men wil dat meneer van Gils zelf bewust kiest voor PGB en beseft wat dit voor hem betekent. Dat klinkt logisch. De zin dat zorgverleners of bemiddelingsbureau niet aanwezig mogen zijn suggereert, dat het niet wenselijk is, dat de zorgvrager bij voorbaat al informatie vergaart over vormen van thuiszorg en financieringsvormen.
Het besef om te kiezen voor de optie PGB moet tijdens het gesprek genomen worden, gebaseerd op de informatie van de klantadviseur. De vraag is of dat besef tijdens een dergelijk gesprek komt. Ik twijfel niet aan de expertise van de klantadviseur om dit gesprek in goede banen te leiden. Waar ik moeite mee heb, is dat veel afhangt (wel of geen indicatie) van een dergelijk gesprek.
Laten we eerlijk zijn: op welke wijze zou u in een vreemde omgeving aan een vreemde zomaar vertellen dat u steeds meer moeite heeft met het douchen en aankleden. Dus niet alleen toegeven dat je het niet meer alleen kan en daardoor een stukje zelfstandigheid aan het verliezen bent. Maar ook beslissen over het gegeven dat iemand je komt helpen, beslissen welke zorgorganisatie dit gaat worden of wie het gaat worden. Tot slot ook nog eens moeten beslissen over een financieringsvorm.
Als je een vakantie boekt of een nieuwe auto gaat kopen, kijk je ook eerst goed rond voordat je beslist. Er moet bij de burgers het besef komen, dat ze op dezelfde wijze eerst goed rond kijken in de zorgwereld voordat ze belangrijke beslissingen nemen. Vanuit de instanties moet dit besef ook groeien, dat voor een dergelijke keuze tijd nodig is. Het lastige is dat die tijd niet altijd gegeven is. Zowel aan de kant van de instanties als de omstandigheid waarin vaak de aanvraag voor zorg geschiedt. In situaties waarbij er sprake is van acute zorg, heeft een zorgvrager, mantelzorger, informele zorger niet veel tijd om een keuze te maken.
Een oplossing is: maak de burger bij voorbaat bewust van hoe de zorgwereld in elkaar zit en wat er op de zorgmarkt te krijgen is. Dit is waar we ons gezamenlijk met Thuisleefgids en Zorgbelang Brabant voor in blijven zetten.
Anni Tüski
Mantelzorg voor Beginners
© Nationale Zorggids
