Drie kernwoorden liepen als een rode draad door het programma: Draaglast verlichten,  eigen regie versterken en samenwerken en slim verbinden. Hoe ga je hiermee om als deelnemende zorgorganisatie, gemeente, mantelzorgconsulent, wmo-beleidsadviseur, steunpunt mantelzorg? Duidelijk werd: iedereen wil er op een of andere wijze zijn voor de mantelzorger. Maar wil de mantelzorger ook te allen tijde gevonden worden? Sprekende mantelzorger Marjo Brouns, ook aanwezig op het symposium, schreef in januari al een krachtige blog hierover. “Maar dat ‘willen vinden’ zit me toch dwars merk ik. Het voelt betuttelend. Ik zie me gelijk in een of ander database of kaartenbak zitten, samen met anderen een stapeltje mantelzorgers zijn.”

 

De Brabantse Raad voor de Informele Zorg is er in geslaagd om de deelnemers uit te dagen om fundamenteel verandering te brengen in denk- en doewijze. Is dit nodig? Voor de huidige en nieuwe generatie mantelzorgers is dit zeker nodig. Maar ook voor de aanbieders van ondersteuning aan mantelzorgers. Het is niet meer voldoende om ‘iets’ te doen voor ‘de’ mantelzorger omdat een wet of verordening dit voorschrijft. De intrinsieke motivatie staat voorop.

 

Er heerst een spanningsveld tussen het gegeven dat gemeenten de mantelzorgers in zicht willen hebben en de groep mantelzorgers die al dan niet ‘gevonden’ willen worden. In veel gevallen woont de zorgvrager en de mantelzorger onder één dak. Maar steeds vaker zullen (werkende) mantelzorgers op afstand zorg regelen voor iemand. Dit vergt een andere benaderingswijze ook voor een gemeente, een zorgorganisatie, steunpunt mantelzorg.

 

Ik sprak gisteren een mantelzorgconsulent. Ze vertelde dat ze in een andere stad voor een familielid problemen rond de organisatie van zorg moest gaan oplossen. Samen constateerden we dat met al haar kennis en ervaring over de voorzieningen in haar eigen stad haar niet vooruit helpen in het snel ondersteunen van haar familielid. “Het is lastig om in een vreemde stad voorzieningen uit te zoeken en de juiste instanties te bereiken.”

 

Daarom zou de focus ook meer moeten gaan liggen op zichtbaarheid van de mogelijkheden die er zijn ter ondersteuning van een mantelzorger.  In het ziekenhuis, bij de apotheek, huisartsenpost, maar ook ‘gewoon’ bij de supermarkt of bij de krantenboetiek. Zo creëer je langzamerhand een mantelzorgvriendelijke provincie waarin je laagdrempeligheid creëert om ergens binnen te lopen. Voor de provincie Brabant geldt zeker dat de verbindende kracht van de Brabantse Raad voor de Informele Zorg een centrale rol speelt in het bereiken van een mantelzorgvriendelijke provincie.