Ik wilde dus opgenomen worden. En dat gebeurde ook. Ditmaal in mijn woonplaats. Op loopafstand van mijn huis, bij het ziekenhuis. Ik werd opgenomen op de afdeling Klinisch Intensieve Zorg 2 (KIZ2). Een open afdeling. Toen de buitenwereld vernam dat ik weer was opgenomen, kwamen ze met een voor mij onbegrijpelijke reactie. Ze waren geschrokken, konden het moeilijk begrijpen en vonden het rot voor me.

Het was een reactie die ik totaal niet begreep. Waarom zou je schrikken als iemand een leven wilt leiden waarin hij zich prettig voelt. Opnames. Ik had het allang geaccepteerd. Sinds ik in aanraking was gekomen met de GGZ wist ik dat dit er ook bij hoorde. Ik zag het als een moment om even de batterij weer op te laden. Ik had zulke momenten nodig. Daar moet je niet van schrikken. Je moet pas schrikken als ik tot een andere keuze kom die ik dan niet meer kan na vertellen. Nu had ik ingecheckt. Om de batterij weer op te laden.

De reden om in te checken was vooral gestoeld op mijn eerdere ervaring in Assen. Ik heb daar goede herinneringen aan. Voor mij was dat vertrouwen en de kennis dat het vervolgens snel goed met me zou gaan de reden. Nu moet je op zulke momenten realiseren dat de ene opname de andere niet is. Dat was in dit geval ook zo. Een voor mij nieuwe onbekende omgeving, andere mensen en misschien ook andere therapie. Daar moet je voor open staan. Je moet opnames niet met elkaar vergelijken, want het zijn verschillende situaties. Ik had daar op dat moment niet zo bij stil gestaan.

Tijdens het intakegesprek had ik aangegeven wat ik nodig had, rust, therapie en het opnieuw instellen van medicatie. Er had onlangs een wisseling plaatsgevonden en dat had niet het gewenste resultaat. Bovendien wilde ik dat er gekeken werd naar mijn stemmingswisselingen. En dat daar met nieuwe medicatie naar gehandeld werd. Over de duur van de opname had ik ook een voorstel. 2 maanden. Ik dacht die tijd nodig te hebben om goed te herstellen.

Na het gesprek nam ik intrek in mijn kamer en maakte ik kennis met de groep mensen die er ook verbleven. Het was een rustige groep. Het grappige is dat een groep psychoten de nieuwkomer nooit de oren van het hoofd vraagt. Ze laten je met rust. De nieuwkomer geeft aan of hij toe is aan een gesprek en vervolgens vindt deze plaats. Heel erg mooi vind ik dat. Was ik ook aan toe. Met rust gelaten worden. Het viel me namelijk op dat steeds meer mensen iets van me wilden. Dat trok ik niet. Ik besloot om na de lunch even een middagdutje te doen om vervolgens deel te nemen aan het groepsproces…

© Nationale Zorggids / Nicolai van Doorn