Oké, het gaat niet goed met me. Stemmen, vreemde nare gedachten en angsten gierden door mijn hoofd. Mijn stemmen waren gevuld met somberheid. Ze boden me adviezen aan. Adviezen om helemaal met het leven te stoppen. Voorgoed. Definitief. Door die stemmen werden mijn gedachten ook somber en negatief. Deed ik er wel goed aan om door te leven? Ik wist het antwoord niet. Natuurlijk wilde ik dolgraag door. Alleen al voor mijn familie en vrienden, maar ik twijfelde toch. En ik werd bang. Angstig zelfs. Vooral op straat als ik onderweg was. Bang dat wildvreemde mensen me iets aan wilde doen. Hierdoor vertoonde ik vluchtgedrag. Ik wilde weg.