Stichting Nicolai

In mijn vorige column schreef ik al dat ik een beetje uit balans was. Laat dat beetje maar weg, want het is afgelopen vrijdag helemaal mis gegaan. Of nou ja mis? Ik had een terugval, een hypomanie in dit geval. Een hypomanie is een lichte vorm van een manie. Er treedt dan hyperactiviteit, overmatige vreugde, impulsiviteit of prikkelbaarheid op, maar de realiteit gaat niet verloren. In mijn geval was er sprake van hyperactiviteit en overmatige vreugde.

Door Nicolai van Doorn

Door die hyperactiviteit heb ik de nacht van vrijdag op zaterdag geen oog dicht gedaan. Ik was aan het werk voor mijn tweede boek dat als werktitel S.Waffie de legende heeft meegekregen. Ik werd er blij van en kon regelmatig een lach niet onderdrukken. Het belooft een mooi boekje te worden. Maar dat is niet de enige reden dat ik niet kon slapen. Van mijn stemmen moest ik een stichting oprichten.

Stichting Nicolai om precies te zijn. Stichting Nicolai komt op voor de belangen van psychiatrische patiënten en organiseert verschillende bijeenkomsten waar cliënten van de GGZ mensen uit de maatschappij ontmoeten om samen bijvoorbeeld te sporten. Sporten is namelijk heel gezond voor de geest, maar voor de meeste cliënten is de drempel om een sport te gaan beoefenen te hoog. Met een sportdag zou je die drempel kunnen verlagen.

Ik moest dus een stichting oprichten, maar ik weet bij god niet hoe je dat moet doen. Dus dat werd als een gek op het open riool - internet - surfen om te kijken hoe je een stichting opricht. Al snel kwam ik op een site waar goed stond beschreven hoe je dat moest doen. Dus ik zat vrijdagnacht achter mijn laptop een stichtingsplan te schrijven. Dat ging mij goed af. Binnen een paar uur had ik, al zeg ik het zelf, een mooi plan geschreven.

Helaas door een stommiteit van mij ging het opslaan mis met als gevolg dat er hoogst waarschijnlijk een geniaal plan verloren is gegaan. Vanaf toen werden sloeg de stemming in mijn hoofd om. Mijn stemmen werden boos en ook kwamen er krijsende vrouwen die ik tot nu toe, nog nooit had gehoord. Een vervelende situatie. Het is algemeen bekend dat na een hypomanie, wanneer je door iets of iemand met een klap weer op aarde wordt gezet, een depressie op de loer ligt.

Om niet somber te worden besloot ik mijn broer, die aan de andere kant van de wereld woont te bellen. Om zo een beetje afgeleid te worden. Uren hebben we gepraat en het werkte; de stemmen in mijn hoofd kwamen op de achtergrond te liggen. Na het gesprek met mijn broer kwamen ze weer terug en ditmaal weer een slagje erger. Zo moest ik met mijn familie, vrienden en werk breken om gelukkiger te worden.

Dat laatste wilde ik niet en ik besloot mijn hulplijn, de GGZ, te bellen. Na een goed gesprek ging het al weer beter en ik moest opzoek gaan naar gezonde afleiding. Het ergste vond ik dat mijn medicatie weer omhoog ging. Sinds ik terug uit Spanje ben was deze namelijk omlaag gegaan.

De rest van het weekend heb ik goed uitgerust, want ik was een beetje moe. Maar het idee van een stichting; stichting Nicolai spookt nog altijd rond in mijn hoofd. Misschien dat ik er iets in de toekomst mee ga doen...