Voor mij zijn mijn ouders de belangrijkste twee mensen in mijn leven. Ik ben ze dankbaar voor de kansen die ik in mijn leven heb gekregen, ondanks ik ze op zijn zachtst gezegd, heb verprutst. Dat ze de belangrijkste mensen in mijn leven zijn is niet altijd al zo geweest. Dat lag aan mij. Om een of andere reden sprak ik niet vaak met mijn moeder. Niet dat ze niet geïnteresseerd was in mij, maar ik wimpelde haar interesse altijd weg met korte antwoorden. En dan ook nog eens op een toontje van waar bemoei jij je mee. Onze gesprekken waren altijd kort.

Mijn vader heb ik tot aan mijn opname gezien als een bemoeial. Constant zat hij mij achter de broek aan. Huiswerk dit, huiswerk dat. Je zult het ongetwijfeld wel herkennen. Als ik dan niet naar school ging moest ik maar gaan werken. En het kon hem niet snel genoeg gaan. Ik zag mijn vader niet als kruiwagen, maar als een obstakel waar moeilijk over heen te komen was. Ik heb ooit bij een psycholoog gezegd dat mijn vader voor me stond in plaats van naast me. Ik wilde dat zo graag. Gelukkig staat hij nu naast me en is onze band beter dan ooit. Ook hij heeft daar erg veel moeite voor gedaan en daardoor bewonder ik hem ook zo.

Terug naar Oscar. Oscar is nu drie weken verkrijgbaar en ik moet zeggen de verkoop valt me niet tegen. Een kleine tweederde van de oplage heeft een nieuwsgierige lezer gevonden en de kosten die ik heb gemaakt voor de totstandkoming van het boek zijn er inmiddels wel zo'n beetje uit. Dat laatste is mooi meegenomen, want het zou een zekere depressie hebben opgeleverd als het allemaal een beetje tegenviel. De kosten zouden dan als een molensteen om mijn nek hebben gehangen. Ieder mens zou dan een gevoel hebben gehad dat ze gefaald hebben, maar bij mij werkt dat net even anders. Ook ik had dat gevoel gekregen, maar mijn stemmen in mijn hoofd zouden nog een trap na geven.

Gek genoeg waren het diezelfde stemmen juist die mij hebben overgehaald om het boek Oscar uit te gaan geven in eigen beheer. Na een aantal keren te zijn afgewezen door enkele kleine uitgevers in de regio zakte bij mij de moed in de schoenen. Waren mijn columns wel zo goed als iedereen zei? En als ik het met iemand had over mijn ziekte, was diegene wel zo geïnteresseerd in mij? Of speelde hij dat maar uit beleefdheid? Allemaal vragen waar ik het antwoord niet zo op wist. Het maalde door mijn hoofd. Toen een hockeyvriend mij benaderde om het in eigen beheer uit te gaan geven waren het juist mijn stemmen die mij overhaalde om het te doen. Oké, het was wat meer werk, maar je had wel de regie in eigen hand.

Mensen vragen mij wel eens waarom ik het boekje Oscar heb genoemd. Welnu, Oscar is een stem in mijn hoofd. Een vervelende, maar ik ben hem de baas. Na drie jaar therapie mag dat ook wel en om dat te 'vieren' heb ik het boek naar hem vernoemd, want ik houd wel van hem. Dat klinkt misschien raar, maar hij heeft mij net als Nicolai en Gino gevormd en daar ben ik best wel een beetje trots op.

© Nationale Zorggids / Nicolai van Doorn