Roken

Ik ben een laatbloeier. Met alles wat ik doe, doe ik dat op een latere leeftijd dan gemiddeld. Zo ook met roken. Ik was achttien toen ik begon met roken. Op advies van mijn stemmen. Oscar had behoefte aan nicotine en Nicolai vond dat geen probleem. Ik weet het nog goed; ik had op school een studieuur vlak voor de grote pauze. Oscar beveelde mij om in die pauze naar de bioscoop te lopen op een steenworp afstandje van mijn school, om een pakje Marlboro te halen en vervolgens op de wc binnen school op te roken.

Door Nicolai van Doorn

Het is inmiddels ruim tien jaar geleden dat dit tafereel zich afspeelde. Het was toen al verboden om binnen de school te roken, gelukkig kwamen ze er niet achter. Wel dat er gerookt was, maar niet door wie. Het had me ongetwijfeld een zaterdagochtend gekost als ze wel wisten dat ik de dader was. Ik zat namelijk op het, voor verwende rijkeluiskinderen bekende, Luzac College. Een school waar rijke kinderen naar toe worden gestuurd om dagen van de straat te zijn en aan het eind van het jaar een diploma op te halen. Wat op een normale school niet was gelukt. Sommige beweren dat je het diploma daar koopt.

Daar begon ik dus te roken. In het begin wat onwennig en met een hoop gehoest en kotsneigingen, maar ik zette door om Oscar te plezieren. Het lukte me om na een paar dagen oefenen een sigaret te roken zonder te hoesten. Ik was best een beetje trots op me zelf, want ik merkte doordat ik rookte ik rustiger werd en Oscar werd milder en was minder aanwezig. Ik begon ook met mijn vrienden te roken, al was ik bang dat mijn ouders er achter zouden komen als mijn vrienden wisten dat ik rookte.

Ze kwamen er niet achter en mijn rookgedrag nam een duikvlucht toen ik op mijzelf ging wonen in Utrecht. Het was tekenend dat ik als eerste een pakje Marlboro kocht. Marlboro was bij mijn vrienden erg hip en om niet achter te blijven viel de keuze op Marlboro. Tot op de dag van vandaag kan ik het woord Marlboro niet normaal uitspreken, maar steeds weer als ik bij de kiosk sta voor een pakje Malboro, lukt het me om een pakje Marlboro te krijgen.

In mijn studententijd begon ik dus als een gek te roken. Het was bijna geen roken meer, maar eten. De vloer van mijn kleine studentenkamertje was bezaaid met lege pakjes Marlboro. Het duurde ook niet lang voordat ik per dag twee pakjes per dag rookte. Een rokende schoorsteen was ik dus, maar ik vertikte het om kosten te besparen en shag te gaan roken. Een reden was dat volgens Oscar Marlboro Nederland failliet zou gaan als ik over zou stappen op shag of een ander sigarettenmerk wat ik wel kon uitspreken, bijvoorbeeld Lucky Strike.

Mijn zusjes, die ook in Utrecht woonde en waar ik regelmatig contact mee had, wezen mij erop dat ik het roken niet lang voor mijn ouders verborgen kon houden. Ze hadden wel een punt en ik besloot mijn ouders vanuit Utrecht een kaartje te sturen met de tekst: "Voor iemand die niet rookt, rook ik wat veel". De dag daarna werd ik gebeld door mijn vader met de mededeling dat de boodschap duidelijk was. Ze waren lichtelijk teleurgesteld, maar ze respecteerde mijn keuze voor de sigaret.

Via het roken kwam ik in aanraking met een joint. Ik was jong en wilde dingen uitproberen, bovendien had ik een broer die veel blowde . Net als in het begin met roken, heb ik het blowen voor velen geheim gehouden. Aan de ene kant vond ik het best triest dat ik het deed, maar ik werd er rustig van. Stemmen leken voor eventjes weg te zijn, maar kwamen keihard terug, waardoor ik meer ging blowen.
Anoniem dat wel, maar ik kwam in een situatie dat een joint per dag niet meer genoeg was.

Met blowen ben ik meteen na aanraking met GGZ gestopt. Ik heb alle banden met mijn blowende vriend verbroken en dat heeft me enorm geholpen. Ik rook nog steeds, maar niet lang meer. Ik ben er een beetje klaar mee. Het doet me teveel aan mijn verleden denken. Een verleden waarin ik zuipend en rokend ten onder ging...

Maar het is niet zo makkelijk als het lijkt. Stoppen. Ik ben inmiddels bezig aan mijn vierde poging. Mijn vrienden, die op een na allemaal roken, helpen ook niet echt. Ze schateren het uit als ik ze meedeel dat ik ga stoppen. Ze geloven me niet, maar om met ze te breken is ook weer wat overdreven. Bovendien wie heb ik dan nog over? Niemand. En dat is nou ook niet de bedoeling.

Roken, was ik er maar nooit aan begonnen. Het is een verslaving waar je moeilijk vanaf komt. Misschien moet ik maar hulp zoeken. Een psycholoog bijvoorbeeld. Pleisters of kauwgom daar geloof ik niet zo in. Bovendien ben ik bang dat ik dan een kauwgom/ pleisterverslaving oploop...