Midden in mijn studententijd heb ik vaak gedacht dat ik er een einde aan ging maken. De leukste tijd in iemands leven, was voor mij een hel. Mijn droom om journalist te worden vervloog door al mijn klachten. Mijn stemmen en waanideeën zorgden ervoor dat ik niet functioneerde. Ik was in die tijd vooral onrustig. Om rustig te worden, blowde en zoop ik er op los. Ik was geen sociale gebruiker ik deed het anoniem op mijn te kleine studentenkamer.

Door Nicolai van Doorn

Mijn stem Oscar en zijn kornuiten maakte mij wel duidelijk dat ik een puinhoop van mijn leven had gemaakt. Slechte resultaten op school en weinig sociale contacten zo zag mijn leven eruit. Op school was ik vaak niet goed genoeg, had ik beter iets anders kunnen proberen. Wat ik ook deed,- Management Economie en Recht (MER), Communicatie Management , HBO Rechten en mijn droomstudie Journalistiek; het werd een ramp.

Toen ik inzag dat Journalistiek ook een ramp zou worden nam ik een drastische maatregel; ik zou een afscheidsbrief schrijven voor mijn familie. Mijn familie kon me eigenlijk niet veel schelen, maar ik zou het ongepast vinden om zomaar uit het leven te stappen, mijn familie achterlatend met een hoop vragen.

Lieve familie,

Of jullie nu verdriet hebben weet ik niet. Ik denk het niet. Het enige wat ik weet is dat jullie ongetwijfeld met veel vragen zitten. Vooral de vraag waarom zal nu door jullie hoofd spoken. Deze brief is bedoeld om duidelijkheid te scheppen. Al zullen jullie mij nooit begrijpen.

Ik heb me nooit begrepen gevoeld. Hierdoor raakte ik in de eenzaamheid. Eenzaam en stil heb ik geprobeerd mijn leven een kans te geven. Dat is me niet gelukt. Sterker nog, mijn leven is een grote puinhoop waar ik, hoeveel tijd ik zou krijgen, nooit uit zou komen.

Elke minuut van de dag hoorde ik wel in mijn hoofd dat ik een loser was. Stemmen in mijn hoofd zeiden dat wel. Ja, jullie lezen het goed. Ik heb stemmen in mijn hoofd. Om van die stemmen af te komen was dit de beste oplossing.

Ik was voor jullie een gesloten boek. Niet dat ik dat wilde, maar dat moest van mijn stemmen in mijn hoofd. Toen ik in de brugklas zat, ben ik er achtergekomen dat het niet normaal was. Er volgde schaamte. En een praatverbod.

Mijn leven is een puinhoop; ik drink, rook en blow om rust en orde te scheppen. Het gaat alleen niet. Naar school ging ik bijna niet; en als ik ging zat ik meer in de kroeg op school dan braaf in de les. Jullie dachten vast dat ik een brave leerling was. Nou dat ben ik dus niet. De schoolresultaten hebben mij doen besluiten deze maatregel te nemen; ik had toch geen toekomst.

Pa, ik ben je vriend niet! Nooit geweest ook. Ik heb vaak gedacht dat ik niet gemaakt ben voor het leven. Dat is ook zo. Ik ben al depressief geboren; de navelstreng zat om mijn nek geknoopt. Hoe duidelijk moet het zijn. Ik neem het je niet kwalijk hoor, maar geloof me, jullie zijn beter af zonder mij.

Ik ben nu op de eeuwige jachtvelden en zal over jullie waken. Jullie moeten vooral doorgaan met leven. Nu zonder mij...

Dag en de rozen,

Tijdens het schrijven van de brief aan mijn familie merkte ik dat ik totaal geen emotie voelde en dus heel kil de brief tikte. Hoewel ik bang was voor de dood, was ik er aan toe. Ik wist alleen niet hoe. Pillen, opknopen, voor de trein misschien? Ik kwam er niet uit. Ik besloot te gaan researchen op internet. Op www.zelfmoord.nl las ik allemaal verhalen over zelfmoord wat me totaal niet raakte. Ik kon niets vinden... helaas.

Doordat ik thuis opzoek was op internet om op een waardige manier zelfmoord te plegen, kwamen mijn ouders erachter dat ik zelfmoordplannen had. Daar baalde ik van, want het verrassingselement was nu weg. Geschrokken belde mijn moeder me op en wilde nog diezelfde dag eten. Tijdens het etentje confronteerde mijn moeder mij met wat zij thuis op de computer hadden gevonden. Ik loog en zei dat het voor school moest.

Uiteindelijk heb ik nooit een zelfmoordpoging gedaan. De angst voor de dood was de belangrijkste reden om het niet te doen. Toch heb ik respect voor mensen die uit het leven stappen. Velen weten niet waar zo iemand mee worstelt. Gedurende mijn opname ben ik regelmatig geconfronteerd met zelfmoorden van psychische patiënten. Ik blijf dan vaak aan zo'n iemand denken, waardoor ik blokkeer in mijn doen en laten. En denk dan vaak terug aan de tijd toen ik mijn afscheidsbrief schreef.

Mijn wens is: respecteer de zelfmoordenaar, hoe moeilijk dat ook is. Geef ze een plaats in je hart, want zelfmoordenaars zijn ook mensen...

© Nationale Zorggids / Nicolai van Doorn