Nu het EK voetbal in Polen en de Oekraïne voor de deur staat neemt ook bij mij de Oranjekoorts toe. In mijn psychoses heeft voetbal een belangrijke rol gespeeld. Ik was er van overtuigd dat ik een belangrijke voetbalspeler was; een vedette. Daar later meer over. Ook had ik gedachten dat ik uitslagen kon beïnvloeden. Nu nog steeds een beetje, ook al weet ik dat het niet kan en ik afhankelijk ben van de prestaties van elf multimiljonairs. Helaas.

Door Nicolai van Doorn

Het was vier jaar geleden. Het EK in Zwitserland en Oostenrijk. Ook nu waren we ingedeeld in de poule des doods met landen als Italië, Frankrijk en Roemenië. Europees Kampioen Marco van Basten was bondscoach. Met wisselend succes. Enige kritiek op hem was dat hij werkelijk waar iedereen een kans gaf in het Nederlands elftal. Ik vond dat prima, maar de zestien miljoen bondscoaches dachten daar werkelijk anders over.

De poule des doods zorgde voor een pessimistische sfeer. We zouden de eerste ronde niet overleven. Niet bij mij. Ik voorspelde dat we na twee speelronde al verzekerd zouden zijn van de volgende ronde. Ik bleek gelijk te hebben. Na de overwinningen op Italië en Frankrijk was de hobbel op de weg naar de tweede ronde al genomen. We verkeerden in een luxepositie en konden bepalen welk land doorging; Italië of Frankrijk. Het werd uiteindelijk Italië.

De sfeer in het land was omgeslagen. We gingen geloven in de titel, want niet alleen de uitslagen waren positief, ook het spel zag er uit als een aanstaande kampioen. Ik herinner mee nog dat stemmen in mijn hoofd het kampioenschap in het vooruitzicht stelde als ik bepaalde opdrachten uitvoerde. Met gevaar voor eigen leven. Zo moest ik na de wedstrijd tegen de Roemenen via de snelweg naar huis fietsen zonder betrapt te worden. Lukte mij dat, dan kon ons het kampioenschap niet meer ontgaan.

Omdat ik vond dat Nederland wel een feestje kon gebruiken voerde ik de opdracht uit. Lam van de drank fietste ik de A28 op. Ik had me op de afstand vergist. Dacht dat ik er zo zou zijn. Ik had geen licht en was behoorlijk bang. Het verkeer was er nauwelijks, maar wat er was raasde als een malle voorbij. Helaas werd ik in het zicht van de finish gesnapt door een bezorgde automobilist. Weg kampioenschap. Ik baalde en voelde mij verantwoordelijk voor de nederlaag tegen de Russen.

Voor het komende EK voorspel ik weinig goeds. De Duitsers zullen er met de fel begeerde cup van doorgaan. Oranje speelt nauwelijks een rol en zullen na de wedstrijden tegen de Denen, Duitsers en die vervelende Portugezen naar huis toe moeten. Ik hoop dat ik ongelijk krijg, maar vrees dat ik er weer dicht bij zit. Des ondanks zal ik me weer in het Oranje hijsen en de wedstrijden beleven met de drie Z's; Zingen Zuipen en Zie maar hoe je thuis komt. Dat soort werk. En tegen beter weten in dromen van de titel. Mannen zet hem op...

© Nationale Zorggids / Nicolai van Doorn