Mijn naam is...

In mijn naam is... stel ik mij altijd netjes voor. Ik ben Jannes, 28 jaar oud en woonachtig in een klein dorpje in Drenthe. Op zich ben ik een doodnormale rustige jongen. Een beetje op het saaie af. Toch is er iets met mij aan de hand. Iets wat ik zelf al ruim twintig jaar min of meer wist, maar voor mijn omgeving verborgen heb gehouden. Ik ben namelijk schizo-affectief.

Door Nicolai van Doorn

Schizo-affectief is een combinatie van schizofrenie en manisch depressiviteit. Een medische term die ik zelden gebruik. Meestal zeg ik dat ik soms nogal in de war ben; stemmen hoor, rare gedachten heb en zie dingen die er niet zijn. Soms leuk, soms vervelend. Mijn stemming op een dag verandert van uur tot uur. Dan kan ik heel de wereld aan, dan zie ik geen uitweg en denk eraan om mijn leven te beëindigen.

Schrijven is een van mijn hobby's, daarnaast speel ik hockey op een zeer bedroevend niveau en hang ik graag met vrienden rond in de stad. Dat schrijven een hobby is, is niet altijd zo geweest. Men vond dat ik, tot tegenstelling van mijzelf, goed kon schrijven. Ik worstelde daar mee. Het was een compliment waar ik niet veel mee kon, want voor iemand die goed kan schrijven kampte ik met een vrij groot probleem: ik wist niet waarover ik moest schrijven.

Mijn ziekte bood uitkomst. Er bestaan namelijk veel vooroordelen over mijn ziekte. Ik zou een gevaar voor de samenleving zijn en een gespleten persoonlijkheid hebben. Niets is minder waar; al zeg ik het zelf ik vind mij een vredelievend persoon en een gespleten persoonlijkheid is wel het laatste wat ik heb. Het is bovendien een oordeel die nergens op slaat! Verschillende medici zijn het er over eens dat de term schizofrenie de lading niet dekt. Ze spreken liever van een kwetsbaarheid voor een psychose.

Tijdens mijn opname ben ik gaan schrijven aan een boek. Over mijn ziekte. Om mijzelf te beschermen schrijf ik onder een pseudoniem. Het geeft me namelijk best een beetje spanning. Schrijven over jezelf dan stel je, je kwetsbaar op. Bovendien heb ik een geschikte naam gevonden: Nicolai van Doorn. Een naam waar ik niet zomaar op ben gekomen.

Nicolai is namelijk een van mijn stemmen. Hij is een soort van vriend; geeft me vertrouwen en beurt me op als ik het moeilijk heb. En moeilijk hebben gebeurt nog al vaak. Ik ben blij met hem en om hem te eren heb ik hem als voornaam gekozen. Van Doorn is de achternaam van mijn moeders kant. Ik ben er van overtuigd dat ik mijn schrijversgenen van haar heb geërfd.

Zo! de kop is er af. De spanning neemt toe; valt mijn column wel in goede aarde. Als beginnend columnist is het al vrij moeilijk om een podium te krijgen. Je wilt gelijk heel groot, maar het is beter om klein te beginnen. Ik ben mijn werkgever ook dankbaar dat ze dit avontuur met me aan zijn gegaan. Het geeft toch wel wat vertrouwen. Vertrouwen wat ik lang niet heb gehad, maar nu langzaam terug komt...