Ken jij persoonlijk een nierpatiënt?
"Nee, niemand. Ik ben verpleegkundige in een brandwondencentrum en zie geen nierpatiënten, maar ik weet dat hun ziekte heel vermoeiend is. Zelf ben ik kerngezond, ik maak graag verre reizen, heb een eigen paard en veel energie. Ik heb bijna alles wat mijn hartje begeert. Het idee dat een ander zo beperkt wordt, vind ik moeilijk te verdragen. Sinds ik een paar jaar geleden hoorde dat je een nier kunt afstaan als anonieme donor, zat dat in mijn achterhoofd. Met één nier kun je ook prima leven. Dit jaar moest het maar eens gebeuren."

Hoe reageerde je omgeving?
"Ik heb me verdiept in de risico’s en geaccepteerd dat ze bestonden. Veel lastiger vond ik de reacties van mijn omgeving. Ze vonden het dapper – terwijl ik écht niet op een voetstuk wil staan – maar begrepen het niet altijd. Vooral mijn moeder had er moeite mee."

Ging de operatie goed?
"Na twee dagen mocht ik naar huis. Ik heb een tijdje bij mijn ouders gelogeerd en na ruim vijf weken kon ik weer aan het werk. Echt pijn heb ik niet gehad. Ik merk wel dat ik mijn conditie weer moet opbouwen. Vanaf nu ga ik jaarlijks op controle, dat is een prettig idee."

Ben je benieuwd wie je hebt geholpen met je nier?
"Je weet dat het anoniem is, maar natuurlijk ben je nieuwsgierig. Ik wist vooraf wel dat het waarschijnlijk iemand van mijn leeftijd zou zijn. Dat vind ik mooi. Ik hoop dat iedereen die dit leest het Donorregister invult, of het nou met ja of nee is. Anoniem doneren is een ander verhaal. Dat is een heel persoonlijke keuze die je alleen zelf kunt maken."

© Nationale Zorggids / Maters & Hermsen Journalistiek