Om terug te komen op mijn wangcomplex: mijn inmiddels overleden vriendin Cathy raadde me aan macrobiotisch te gaan eten. Dan zouden mijn wangen mooi slank worden a la Audrey Hepburn (voor de jongeren onder ons, een filmster uit 'mijn' tijd) Ze had gelijk. Binnen drie maanden had ik geen wang meer over en wat bleek: ook geen Pre Menstrueel Syndroom meer. Macrobiotisch eten leverde me heel veel energie op, een slank en gezond lichaam. Ik vond het zalig omdat Cathy er mee experimenteerde en me van alles leerde om het zo lekker mogelijk te maken. Daar kwam nog bij dat ik in diezelfde tijd begon te mediteren dus ik was op de toppen van Zijn. Ik nam me voor als ik ooit iets mankeerde ik dat weg zou krijgen met macrobiotisch eten.

 

Tot ik op mijn veertigste Quiny tegenkwam. Quiny kan koken als de beste en maakte de heerlijkste schotels voor me klaar. Ze probeerde vegetarisch maar dat liep uit op veel eieren en kaas en mijn eten vond ze niet te eten. Ik dacht: ik ga een jaar lang eten wat los en vast zit en dan keer ik terug naar de macrobiotiek. Daar ging ik: vis, vlees, echte Italiaanse pasta's, taarten, chips, patat. Ik smikkelde en smulde en voor ik het wist was ik flink mollig en astmatisch en twintig jaar verder. Een heerlijk leven maar ja... wel met astma. Gelukkig is de medische wetenschap zover dat ik met pufjes ook kan leven en merkte ik het pas als ik vergat te puffen.

 

Een paar jaar geleden waren we zo dik geworden dat we de heuvels van Frankrijk opkropen van kortademigheid en bleek er iets mis met de nieren van Quiny. We besloten gezonder en minder te gaan eten, deden een kuur en verloren zo'n zestien kilo. Quiny kookt heerlijke biologisch verantwoorde maaltijden. Als ze kookt is komt er iets over haar wat op Zen lijkt. We bewogen weer als jonge meiden, renden te trappen van Rome op en af en weer op alleen voor ons plezier.

 

Zo langzamerhand aten we toch weer meer suiker en vet en weer zijn we er rigoureus mee gestopt en nog eens vijf kilo afgevallen. En zie: ik heb geen last meer van astma. Ik ging naar de longarts, deed een test en mijn longen functioneren weer normaal. Achter haar bureau heeft de longarts een gigantische poster van een Amerikaans warenhuis met enorme schappen vol marsen, repen, snickers en nog zo wat. Ik vertelde dat ik geen suiker meer at en ze wist dat er verband is. Waarom maken jullie artsen dat niet meer bekend? "Ach, mensen doen het toch niet, dus het heeft geen zin. Dan maar medicijnen." Tja, ze had wel gelijk... ik deed het ook niet terwijl ik er alles van wist.

 

Pas gisteren, toen ik een stukje over suiker las drong het pas goed tot me door. Natuurlijk heb ik mijn eigen verantwoordelijkheid en heb ik mijn eigen advies van jaren geleden in de wind geslagen en medicijnen genomen in plaats van meteen mijn eetgewoonten aan te passen. De artsen weten dus van de bijverschijnselen van suiker en vertellen het niet aan hun patiënten. Is het om dat we het toch niet doen of omdat medicijnen meer opleveren?

 

Nu, terwijl ik schrijf tijdens mijn vakantie in de Bourgogne, motiveer ik mijzelf zo lekker door te gaan met Otto Lenghi-achtig eten. Ik werk nog zo'n jaar of vijf en ook daarna wil ik, mocht ik dan nog in deze wereld vertoeven, dat op een gezonde manier doen. Quiny ziet er blakend gezond uit, heeft weinig last van haar nieren die al jaren op hetzelfde niveau blijven en we hebben net weer een flinke wandeling gemaakt. Straks dineren we bij vrienden die hier vlakbij wonen. Pascale Grosjean van Maison Salvard in Bitry volgde een opleiding bij één van de beroemdste koks van Frankrijk: Bocuse. Ben benieuwd wat we eten vanavond. Eet smakelijk allemaal.