Soms heb ik het gevoel: nu ben ik er. Alles klopt, alles begrepen en alles volbracht. Nou ja... en dan komt mijn vriendin met een opmerking waar ik kattig op reageer en daar gaat mijn verlichte gevoel. Heb een aantal vriendinnen die me wat dat betreft goed in de gaten houden. Maar goed ook want ze houden me bij de les.
Door Marja Ruijterman
Laatst trainde ik een stel artsen aan de universiteit. Ze moesten hun vak presenteren en kregen deze training aangeboden. Eén van de programma-onderdelen was: hoe ga je om met podiumangst. "Dat onderdeel hoeft niet. Daar draaien wij ons hand niet voor om, wij hebben geen zenuwen voor presenteren." Geïmponeerd keek ik rond. Dat maak ik niet veel mee dat alle mensen in een training presenteren geen last hebben van zenuwen. Ik vroeg hen één voor één voor de groep te staan en iets te vertellen over zichzelf. Rood aangelopen met trillende handen en struikelend over woorden ging de één na de ander van start. Oei... "Toch maar wat doen over omgaan met zenuwen?" Zoet knikten ze me toe: "Ja doe toch maar."
Een PenO-er zei dat hij de feedback, die zijn collega's elkaar zouden geven, allemaal onzin vond. "Wat een oppervlakkig gedoe, zouden jullie in het echt dat soort dingen tegen elkaar zeggen? Deze training is natuurlijk meer voor personeel die daar niet goed in is. Bij ons moet je met iets beters komen." Ai! Eerlijk gezegd deden de koffiedames het die vorige dag stukken beter dan de PenO-ers. Ze waren open en eerlijk en durfden zich kwetsbaar op te stellen.
"We hebben weinig tijd want om half twaalf hebben we een vergadering dus ram die training er maar even snel doorheen. Dan hebben we dat ook gehad…", ging de PenO-er verder. Tja, dat is mijn eer te na. Trainingen kunnen levensveranderend zijn als je je er bewust voor inzet en jezelf openstelt. Ik doe het niet voor een vinkje op het formulier van je ontwikkelingsquotum dat je moet halen in een jaar. Juist als we denken dat we er zijn moeten we uitkijken. Enige bescheidenheid is de bron van zelfvertrouwen. Toegeven: "Er is nog zoveel te ontdekken en wat heb ik te verliezen?" voelt heerlijk en geeft ruimte in ons hart en hoofd.
Arrogantie is een overlevingsstrategie om ons te beschermen en staande te houden in de maatschappij. Het is een schild om onze onzekerheid te verbergen. Het werkt uiteindelijk tegen onszelf omdat men of bang voor ons is of in de weerstand schiet. Er komt een moment dat we er achter komen dat onze kwetsbaarheid juist onze kracht is en dat we niets te verbergen hebben en totaal onszelf kunnen zijn.
© Nationale Zorggids / Marja Ruijterman
