We maakten een afspraak en toen hij binnenkwam liep hij naar me toe, kwam heel dichtbij, keek me strak aan en zei: "Wat is dit voor een onzin! Waarom moet ik met jou praten?" Ik dacht bij mezelf: 'uitademen, Marja... we zijn gelijkwaardig' en dat helpt altijd direct waardoor hij ging zitten en ik legde uit wat ik zoal in die jaren had gehoord en dat het een idee was om eens een groepstraining te doen waarbij alles op tafel zou komen. Ik vroeg hem of hij daartoe bereid was en open wilde staan voor feedback. Na wat sputteren en wat binnensmondse vloeken stemde hij toe. "Nou dat moet dan maar". Een persoonlijk coachtraject ging hem te ver.

Het werden spannende dagen en hij zette zich werkelijk in om goed te luisteren, al moest ik hem vaak tot de orde roepen. Dan werd ie knalrood en maakte zich groter en dan riep ik: "Uitademen Dirk!" en dan plofte ie weer uit en dat hielp. Iedereen zei wat ie te zeggen had onder strenge feedbackregels en hij gaf toe dat hij af en toe over de schreef ging. So far so good... nadat iedereen zijn zegje had gezegd en hij zo goed reageerde merkte ik dat iedereen rustiger werd en daarna gingen we brainstormen over hoe nu verder. Iedereen dacht enthousiast mee en er werden goede afspraken gemaakt. De hele afdeling werd steeds enthousiaster en de vergeving hing ruim in de lucht en het scheelde niet veel of men had hem en elkaar omhelst. Moe maar gelukkig ging ik weer naar huis.

Een aantal maanden later hoorde ik dat ie zijn oude zelf weer terug had gevonden en dat er niets veranderd was. Hij werd ontslagen en een paar maanden later kreeg ik een enthousiaste mail van hem. "Ha Marja, ik ben voor mezelf begonnen: ik ben communicatie-adviseur geworden!" Het kan verkeren...

© Nationale Zorggids