Rond mijn negentiende werkte ik een tijdje in een jeugdherberg in Londen. In de vijver voor mijn raam zwom een eend met vijf kuikens. Eén van de kuikens miste een pootje en kon alleen maar rondjes zwemmen en was dus niet in staat mee te zwemmen met de anderen.
Door Marja Ruijterman
Heb het meegenomen en verzorgd. Ik moest de slaapzalen dweilen en deed het kuikentje heel voorzichtig in de borstzak van mijn overall om het warm te houden. Daar zat ie heel stil.
Onze directeur was een heel strenge man en we waren allemaal bang voor hem. Nooit kwam hij kijken maar dit keer kwam hij de slaapzaal in. Mijn hart begon te bonken van angst en ik hoopte dat het kuiken stil zou blijven en hem niet op zou vallen. Nee hoor... op het moment dat mijn baas iets zei begon het kuiken te krijsen. De man liep sluipend naar me toe, keek naar mijn borstzak waar het kuiken wild bewoog en vroeg verbijsterd: "Wat heb jij daar nou?" Tot mijn verbijstering begon hij te huilen en riep: "Oh, little ducky, little ducky!!!" en hij nam het mee om te verzorgen in zijn ligbad. Wel zo fijn voor het vogeltje. Na een week kwam hij naar me toe en zei in tranen: "Little ducky died." Een paar maanden later ontsloeg hij één van ons omdat ze een klontje suiker had gebruikt van de verkeerde tafel.
Zo werkt het vaak met harde mensen, diep van binnen zijn het zachte eitjes.
© Nationale Zorggids / Marja Ruijterman
Zo is dat Marja, brasa uit Suriname. Ga zo door :)