Bij het vak hoort ook dat ze een netwerkgesprek gaan voeren met iemand die doet wat zij waarschijnlijk gaan doen en die ze inspireert. Meestal heb ik aardig geïnteresseerde studenten maar dit keer niet. Ze hebben geen idee wat ze met hun studie kunnen later en kennen ook niemand die de studie heeft gedaan en daar nu in werkt. Ik hou een heel betoog waarvan ik zelf denk dat ie heel inspirerend is... maar nee... de ogen blijven leeg op één vrouw na die me met glimpjes in haar ogen aankijkt van: "Kijken hoe ze zich hier uit redt".

 

Dan vraag ik: "Oké, wat gaat er nu in jullie om? Krijg het gevoel dat mijn betoog jullie niets doet, klopt dat?" Geen antwoord. Ik zeg inwendig: 'rustig ademen en niet invullen, Mar!' Dan zegt een jonge vrouw: "Dit is zo schools... we zijn studenten geen vwo leerlingen. Heb mijn competenties allang opgeschreven en weet wat ik wel en niet kan." "Goed, jullie hebben gelijk. Jullie zijn volwassen mensen en weten zelf wel wat goed voor je is."

 

"Als jullie nu gaan nadenken hoe je deze uren zelf zou invullen. Hoe zou je dat dan doen? Wat hebben jullie nodig om dit interessant te maken? Hoe zou je het aanpakken? Praat er in kleine groepjes over en dan krijg ik zo jullie ideeën." Ik ga naar buiten om mijn droge keel van water te voorzien. De luchttoevoer is niet optimaal in zo'n groot gebouw en ik adem wat uit en denk: Ze hebben gelijk: 'Het is hun leven'.

 

Na tien minuten kom ik terug. Ze zitten er net zo bij als daarvoor. "Nou mevrouw doet u toch maar het programma zoals gepland... we weten het niet. We doen wel mee." en dat deden ze en ditmaal met energie.

Later vroeg ik: "Wie van jullie geeft les?" Blijkt dat een aantal dat ook doen. "Hoe zouden jullie omgaan met zo'n groep die er geen zin in heeft? "Nou, net zoals u..." Zo, die steek ik in mijn zak.

 

© Nationale Zorggids