Mijn moeder kon me verschrikkelijk irriteren. Op een dag verzuchtte ik tegen haar: "O ma, ik irriteer
me zo aan u!" waarop ze direct antwoordde: "Er wordt zich niet aan mij geïrriteerd!" De absurditeit van
de opmerking maakte dat ik meteen uit de irritatie was en onbedaarlijk de slappe lach kreeg. Nog als
ik aan dat moment denk, wat al zeker vijfentwintig jaar geleden gebeurde, krijg ik weer een lachbui.
Tja, het was me er één die moeder van me.
Door Marja Ruijterman
Bijna iedereen heeft wel eens irritaties met mensen om ons heen. Familie, onze geliefden en onze
collega's.
Als we ons niet uiten of er iets aan doen kan het zelfs tot haatgevoelens leiden.
Kan me ook herinneren dat mijn eerste geliefde de suiker in haar kopje zo schurend hard en lang
roerde dat ik het wel uit kon gillen. Op den duur zag ik alleen dat nog maar van haar... alles wat me
irriteerde werd steeds meer vergroot. De mooie dingen zag ik niet meer waar ik ooit zo verliefd op was
geweest.
Byron Katie heeft in haar boek een vraag beschreven waar we direct mee uit onze irritatie komen. Ik
gebruik het vaak in groepen. Dan vraag ik: Doe je ogen dicht en denk aan iemand of aan een situatie
waar je je vreselijk aan ergert. Al snel zit iedereen met verbeten monden en ingehouden adem. Na
een tijdje de boel te hebben aangezien vraag ik: "Wie zou je zijn zonder de gedachte over die persoon
of situatie?"
Wat volgt is een enorme zucht van verlichting die de zaal doorgaat en de monden staan weer
ontspannen.
De meesten voelden het verschil. Wat was het verschil? "Ik ben vrij!" zeggen ze dan.
Tja het zijn onze gedachten die denken dat iemand niet mag zijn zoals ze zijn of doen zoals ze doen.
Zonder die gedachten... nou ja probeer het maar! Ik doe het ook vaak als me iets dwars zit. Wie zou ik
zijn zonder die gedachte? en hup... ik voel me vrij en adem weer lekker door.
Met grote dank aan Byron Katie!
Probeer het zelf ook eens en voel wat het je doet.
