Het kan wel eens gebeuren dat mensen die depressief zijn je mee naar beneden trekken, zonder dat jij er 

zelf of de ander erg in hebt. Je wordt dan langzaam meegezogen in de negatieve spiraal. 't Is dan ook 

bijna niet te verdragen als een ander loopt te stralen terwijl jij in een donker moeras vertoeft. 

 

Toen ik het zelf moeilijk had en iemand in mijn omgeving was vrolijk dan kon ik de lach wel van dat 

gezicht slaan. Soms krijg ik de neiging om mijn eigen geluk kleiner te maken als ik bij iemand ben die 

depressief is. Ik doe dan ontzettend mijn best iets te vinden wat niet zo leuk was die week, zodat ik dat 

kan vertellen. Dom, dom, dom... want de ander voelt natuurlijk heel goed aan dat ik niet me zelf ben en 

dan val ik al snel door de mand. Op het moment dat ik het erg vind dat de ander niet naar me wil luisteren 

of zich door me wil laten helpen, glijd ik mee de duisternis in. Liever geef ik dan aan dat ik er ben om te 

luisteren en geef het verder over aan God en adem uit. 

 

Als luisteren betekent keer op keer uren lang dezelfde verhalen aan te horen, dan ga ik ook in het 

slachtofferschap: 'Komt ie weer met dat verhaal'. Ik heb me voorgenomen van te voren aan te geven hoe 

lang ik kan en wil luisteren. Dus heel duidelijk: "Ik heb een half uur helemaal voor jou! Ik zal alleen advies 

geven als je er om vraagt. Dan weten we beiden waar we aan toe zijn." Als ik dan luister, doe ik dat met 

heel mijn hart. 

 

Liefde is ook duidelijk zijn.