Ken je dat? Iemand kijkt naar je en scant in een seconde je hele lichaam af met samengeknepen oogjes. Het kan ook zijn dat jijzelf de scanner bent. Zie het vriendinnen wel eens doen. Als ik er naar vraag zeggen ze dat ze inderdaad iemand inschatten op hoe hij/zij er uit ziet.
Het kan knap onzeker maken als iemand je zo scant. Zit alles wel goed? Kloppen de kleuren van wat ik aan heb? Zit er iets gek? Of val ik totaal uit de toon? Heb ik te dikke dit of dat? Zit mijn haar of is het toch weer aan het uitlopen?
Door Marja Ruijterman
Sommigen zijn daar de hele dag mee bezig. Hoe zie ik eruit? Ben ik de bladen waardig of val ik totaal uit de toon? Dacht vroeger altijd dat alleen vrouwen dat hadden maar veel mannen hebben het ook. Ben ik nog wel aantrekkelijk? Rimpels, kalend, te klein, te dit of dat?
In de 2e feministische golf werd er veel over gesproken en voerden we actie tegen de bladen die ons voorschreven hoe we er uit moeten zien. Nu schrijven diezelfde bladen over hoe vrouwen assertiever kunnen zijn en hoe we gelijkwaardig zijn in werkomgeving en thuis. Soms zien we oudere vrouwen of mannen als model om kleren aan te prijzen... toch zijn het altijd weer mooie, slanke vrouwen, gladgestreken. De modellen van toen met gebotoxte huid en een enkel zilver haartje tussen het geverfde goud.
Zo heerlijk om mensen te zien die iets unieks hebben. Iets met scheve tanden of een bijzondere neus of een paar prachtige rimpels, een flink lijf en ietwat loensend. Een vriendin van me had erg vooruitstaande tanden. Het gaf haar een brutale uitdrukking wat ik charmant vond. Toen ze haar tanden en kaak met veel moeite en pijn had laten rechtzetten herkende ik haar niet. Ze leek op iedereen en ik miste haar oude gezicht. Zo gaat dat tegenwoordig. Iedereen wil op iedereen lijken. Zelfde neuzen, zelfde haren, zelfde kleren.
Soms herken ik dertigers niet omdat ze er allemaal hetzelfde uit zien. Heel slank, blond met keurige rechte tanden en kleine neusjes. Was laatst bij een dansschool en er liepen honderden meisjes rond... allemaal blond met staartje, slank, zelfde kleren... ik was verbaasd dat ze van elkaar wisten wie ze waren.
Over tien/twintig jaar lijken we allemaal op elkaar en moeten we elkaar echt scannen met microchips om er achter te komen wie we zijn.
Zullen we weer eens actie voeren en kinderen al heel jong leren dat ze mooi zijn zoals ze zijn? Dat de (kinder)bladen kinderen en mensen helpen zelfvertrouwen te hebben. Dat meisjes en jongens het niet meer nodig vinden zich uit te hongeren. Dat we beloven elkaar niet meer te scannen en snel te beoordelen op uiterlijk. Dat we anders gaan kijken naar elkaar en de schoonheid weer leren zien van alle soorten gezichten, lijven, maten, kleuren, leeftijden? Doe je mee?
© Nationale Zorggids / Marja Ruijterman
