"Ik oordeel nooit en ik hou ook niet van mensen die oordelen", opperde de trainer streng tegen iemand die net had geoordeeld over iemand. Zo ken ik er nog een paar!

Door Marja Ruijterman

Phil, Amerikaan en een geslaagd zakenman was nu ook in Amsterdam een bedrijf gestart.

Hij nodigde me uit voor een lunch. We vonden elkaar op positief denken. Tijdens de lunch vertelde hij wat hij allemaal zo negatief aan Nederlanders vond en dat hij als positief denker daar zo'n hekel aan had. Wij Nederlanders waren negatief! Ik merkte dat mijn energie totaal inzakte. Na een uur piepte ik met mijn laatste krachten: "Wat is er eigenlijk zo positief aan jou?"

Als ik een cliënt een aantal keren gecoacht heb en nadat hij 'het licht' heeft gezien, gebeurt het regelmatig dat er gezegd wordt: "Mijn collega's snappen er niets van en begrijpen me niet. Ze zijn zo negatief..." Dan vraag ik: "Herinner jij je nog hoe jij was twee maanden geleden?" "‘O, ja... even vergeten."

Nou moet ik opletten en weer niet gaan oordelen over mensen die oordelen, anders oordeel ik over mensen die oordelen en dat is niet de bedoeling.

Nog een voorbeeld: vroeger moest ik niets van spiritualiteit hebben. Was zelfs totaal van slag toen een vriendin aankondigde over te zijn gestapt naar macrobiotisch eten. Ook herinneren ik mij dat ik het als een klap in mijn gezicht ervoer toen een studiegenote een ketting met het portret van Baghwan (later Osho) omhing. Ik heb haar er flink op aangesproken. Zou ik dan nu, op mijn beurt, mensen veroordelen die nu net zo oordelen als ik toen?

Roddelen doen we natuurlijk niet, zo zijn we niet. Psychologisch roddelen wel want dat is 'psychologisch' en dan heb je een diep gesprek:

Een vriendin van de week: "Het valt me op dat Patty altijd zo met een oordeel klaar staat! Daar begin ik me aan te ergeren. Ze heeft altijd wel iets op iemand aan te merken. Ze kijkt nooit kritisch naar zichzelf en dat zou ze ook wel eens moeten doen, want... en dan Carla, ze is een schat hoor, verder niets op aan te merken, maar ze kan niet luisteren, ik word er gek van en dat komt volgens mij doordat haar moeder ook zo was. Ik bedoel het goed hoor en het is goed om er eens bij stil te staan hoe dat nou komt dat ze door kletst: wist jij dat haar vader... ?"

Zo gaat dat... of niet soms?

Hele kunst om uit het oordelen te blijven en dan niet over ons zelf te gaan oordelen als we ons zelf weer betrapt hebben. "O, lieve help, nou heb ik weer geoordeeld en geroddeld... wat stom van me ik leer het ook nooit."

"Als oordelen verdwenen zijn dan blijft liefde over", zegt Byron Katie en ze heeft gelijk! We kunnen elk moment weer een nieuwe keuze maken!

© Marja Ruijterman / Nationale Zorggids