Het voortschrijdende ziekteverloop grijpt langzaamaan om zich heen. Moeizaam eten, weinig contact, veel spierspanning en flinke contract-uren. Ze ligt veel in bed, omdat ze anders nóg minder eet. Het is nooit een flinke vrouw geweest, maar verder afvallen is moeilijk tegen te houden. Het contact bestaat uit lieve woordjes, zachtjes aanraken en zomaar een beetje kletsen. Het is voornamelijk éénrichtingsverkeer, wat beklijft van de woorden die je tegen haar spreekt blijft giswerk. Dit neemt niet weg dat stil zijn of helemaal niets tegen haar zeggen enorm onnatuurlijk aanvoelt.

 

Dit is je beginsituatie, vanuit hier zal je het als team moeten gaan doen. Vriendelijk maar noodzakelijk verzoek of we hier iets positiefs van weten te maken.

 

Maar liefst negen jaar na haar opname komt deze lieve vrouw te overlijden. Bijzonder genoeg tijdens de dienst van een collega die destijds de opname heeft verzorgd. Op een gegeven moment raak ik de tel kwijt door hoeveel familieleden ik omhelsd ben. We krijgen wel duizend bedankjes, kaartjes en complimentjes. Ik ben onwijs trots op wat wij als team weg hebben weten te zetten.

 

In zo’n situatie iets van zo’n kaliber voor iemand betekenen, in zo’n berg ellende een milieu creëren waar familieleden ontzettend graag naartoe komen, dat is niets anders dan winst op een schrijnend ziektebeeld. Wanneer je als team zorgverleners het voor elkaar krijgt dat mantelzorgers, familieleden en ongetwijfeld bewoners zelf terug kijken op een bijzonder akelige situatie en daar dan tóch ontzettend dankbaar en blij van worden door de context waarin zij dit hebben moeten doorstaan, dan heb je het best wel goed gedaan.

 

Dit is misschien wel de essentie van ons vak: een omgeving creëren die niet per se een einde maakt aan het emotionele lijden, maar het wel een heel stuk draaglijker maakt. En dat vaak simpelweg door er gewoon te zijn.