Om kinderen die opgroeien in onveilige gezinssituaties te helpen, moet veel meer geïnvesteerd worden in snelle en adequate behandelmogelijkheden voor ouders. Als de hulpverlening zich niet richt op de ouders, zijn de kinderen kind van onze rekening. In alle opzichten, zegt orthopedagoog-generalist Marieke Zeeman van de Nederlandse Vereniging van Pedagogen en Onderwijskundigen (NVO)
"Je zou kunnen denken dat meer aandacht hebben voor kinderen die opgroeien in onveilige gezinssituaties, betekent dat de hulpverlening deze kinderen meer behandeling zouden moeten aanbieden. Geen vreemde gedachte, toch is het oneerbiedig gezegd dweilen met de kraan open als er niet eerst wordt gekeken naar de onderliggende problematiek van de ouders. Hulpverleners kunnen niet van kinderen verwachten dat ze openlijk vertellen over de problemen in het gezin terwijl ze tegelijkertijd haarscherp aanvoelen dat hun ouders die pijn nog niet aankunnen", zegt Zeeman.
Barrières
Ouders uit deze gezinnen krijgen nu veel te weinig behandeling die echt werkt, stelt de orthopedagoog-generalist. "Vaak ontbreekt het professionals die met ouders werken aan de veiligheid, aan kennis over huiselijk geweld en trauma, waardoor de kern van de problemen niet wordt ontdekt. Gebeurt dit wel en er komt een verwijzing voor behandeling, dan zijn er lange wachtlijsten of zorgen inhoudelijke, financiële en/of praktische barrières ervoor dat de behandeling niet van de grond komt."
Zo menen behandelaren soms onterecht dat het eerst veilig moet zijn om te kunnen behandelen, kunnen veel ouders uit deze gezinnen het eigen risico niet bepalen, en zijn er weinig ggz-organisaties die rekening houden met de vervoers- en kinderopvangmoeilijkheden waar ouders tegen aan lopen, zegt Zeeman.
Meer kennis
"Meer kennis kan professionals helpen om het geweld bespreekbaar te maken en de onderliggende problemen beter in kaart te brengen, maar kennis alleen is niet voldoende. Gezinnen schamen zich en uit angst voor de gevolgen, laten ze niet alles zien. Er zou meer kruisbestuiving van kennis en vaardigheden moeten plaatsvinden, bijvoorbeeld een medewerker van het Wijkteam of Veilig Thuis die samen optrekt met een traumabehandelaar. Dit zal leiden tot een betere analyse en indien nodig kan meteen doorgepakt worden op de behandeling."
"Het is aan organisaties om hun medewerkers ruimte te geven om meer te kunnen samenwerken en aan de politiek om dit betaalbaar te maken. Zorgverzekeraars en gemeenten zouden de handen inéén moeten slaan om gezinsgerichte zorg mogelijk te maken in plaats van naar elkaar te wijzen voor vergoeding van de zorg voor deze doelgroep. Uiteindelijk werkt dat ook kostenbesparend."
Door: Nationale Zorggids
