Onder langdurende zorg wordt verstaan een situatie waarin twee weken of langer zorg nodig is voor een ernstig ziek kind, partner, ouder, familielid of bekende. Werknemers met een vaste aanstelling verleenden dergelijke zorg vaker (bijna 58 procent) dan werknemers met een flexibel dienstverband (bijna 52 procent), ondanks het feit dat flexwerkers vaker in deeltijd werken dan werknemers in vaste dienst. 

Flexwerkers namen in 2015 minder vaak verlof op bij langdurende zorg dan werknemers met een vaste aanstelling. Van alle werknemers deed bijna 14 procent dit. Bovendien had nog eens bijna 17 procent wel behoefte aan verlof, maar nam dat niet op. Ruim 69 procent had geen behoefte aan verlof.

Werknemers met een flexibele aanstelling hadden minder vaak behoefte aan verlof dan werknemers met een vaste aanstelling. Hier speelt ook mee dat ze vaker in deeltijd werken dan werknemers met een vaste aanstelling.

Van de werknemers die geen verlof opnamen, maar hier wel behoefte aan hadden, gaf ruim 40 procent als belangrijkste reden op dat het werk dit niet toeliet. Zij wilden bijvoorbeeld collega’s niet belasten. Daarnaast gaf minder dan 13 procent aan dat het financieel niet haalbaar was. Verder gaf iets minder dan 8 procent aan niet bekend te zijn met de verlofregelingen, ruim 6 procent had te weinig verlofdagen. 33 procent noemde geen specifieke reden.

Het verlenen van zorg en het gebruik van verlof daarvoor verschilt ook tussen mannen en vrouwen. Vrouwen verleenden in 2015 vaker langdurige zorg dan mannen. Mannen die zorg verleenden namen vaker verlof op dan vrouwen. Hierbij speelt een rol dat mannen vaker voltijds werken dan vrouwen. 

Door: Redactie Nationale Zorggids