Als beweegreden om het nummer te schrijven en uit te brengen noemt Sita het feit dat niet alleen haar moeder, maar de hele familie hierdoor getroffen werd. "Al snel nadat mijn moeder vorig jaar overleed, dacht ik: ik moet hier iets mee. Het liedje gaat over mam en haar ziekte. Dat ik het uitbreng op Wereld Alzheimer Dag is niet toevallig; het zou mooi zijn als mensen doneren en er uiteindelijk een medicijn wordt ontwikkeld om het ziekteproces te vertragen. Tegelijk is dit een stukje verwerking en een eerbetoon aan mijn moeder. Zij was altijd de eerste die ik een nieuw ingezongen liedje liet horen, nu heb ik er een voor haar gemaakt."

Diagnose

Sita's moeder was buschauffeuse en kreeg moeite met het onthouden van nieuwe routes en ging dingen herhalen die ze een minuut eerder al had gezegd. "We merkten dat er iets in haar hoofd niet goed zat en dachten dat het een tumor was. Omdat ze nog zo jong was, 61, toen ze de diagnose kreeg, en de ziekte niet in de familie zit, hadden we nooit gedacht dat het alzheimer kon zijn. Toen dat het wel was, waren we stomverbaasd."

Het 'aftakelingsproces' was pijnlijk om mee te maken, omdat Sita's moeder steeds meer vergat. Uiteindelijk overleed ze op 69-jarige leeftijd en bracht ze haar laatste dagen, ondanks het coronavirus, door in bijzijn van haar familie. "We mochten bij haar op een dag dat ze niet lekker werd. Ze kon niet meer slikken door een ontsteking en had pijn, maar kon het zelf niet meer aangeven. Diezelfde dag is ze in slaap gebracht en later die week overleden."

Oma

Helaas heeft Sita haar moeder nooit kunnen laten weten dat ze weer oma zou worden. "Nee, ze heeft nooit geweten dat ik een kindje kreeg. Dat is verdrietig, want dat wilde ze zo graag voor me. En ze was zo’n lieve, leuke oma, dol op haar kleinkinderen en altijd aan het stoeien met ze. Met mijn dikke buik en olifantenvoetjes vanwege een zwangerschapsvergiftiging stond ik bij de uitvaart. Precies drie weken nadat mam overleed, werd ik moeder van mijn dochter. Tijdens de ceremonie was ze heftig aan het bewegen, net alsof ze erbij was. Het was ook een steun om Bobbie bij me te voelen, nog veilig in mijn buik."