De diagnose prostaatkanker zet het leven van Erik Kok en zijn gezin in 2016 flink op zijn kop. Vijf jaar eerder werd de vader van vier kinderen al getroffen door een hersenbloeding. Erik maakt zich niet meer zo druk, terwijl zijn vrouw Ricky juist extra zorgen heeft. Dat levert weleens wrijving op. Toch maken ze nooit ruzie. “Nee oh, je mág toch van mening verschillen? Gewoon respecteren. En van het leven genieten. Want het cliché klopt, hoor: het zijn de kleine dingen die het doen.”

Erik Kok voelt zich vanmiddag best energiek. Maar vanavond kan dat helemaal anders zijn. “Dan moet ik een ander pilletje slikken. Meestal knap ik dan wel weer op”, zegt hij met een glimlach. Erik beseft maar al te goed dat hij geluk heeft: de medicijnen slaan goed aan. “Doktoren verwachtten dat ik kerst 2018 niet zou halen. In 2019 zat ik in een rolstoel. En nu kan ik twintig kilometer fietsen. Beter wordt het niet, hoor, maar ik ben vrij gelukkig zo. Al blijft het pappen en nathouden.”

Kleine plasjes

Toen de prostaatkanker werd vastgesteld, waren de cellen al zo ver door het lijf gewoekerd dat genezing direct was uitgesloten. “Dat verklaarde waarom ik al tijden steeds sneller moe was. En waarom ik ’s nachts vaker uit bed moest voor kleine plasjes. Maar ja, achteraf kijk je een koe…” Zorgvuldig kiest Erik zijn woorden. Althans, zo lijkt het. In werkelijkheid heeft hij moeite de juiste woorden te vinden en het gesprek te blijven volgen. Het is een van de gevolgen van zijn hersenbloeding. “Hierdoor is mijn kortetermijngeheugen aangetast. Dat heeft ook een voordeel: ik vergeet hoe vaak ik pijn heb. Dus dan is het er niet meer.”

Hoogbegaafde docent

Erik lacht er maar om. “Ik kan er toch niets aan doen.” Toch frustreert één ding hem wel degelijk: dat hij minder begrijpt. “Voorheen interesseerde ik me bijvoorbeeld voor politiek en economie, maar ik kan het totaalplaatje niet meer vormen”, aldus de voormalig hoogbegaafde bovenbouwdocent scheikunde. Hij hield van zijn vak, dat hij ondanks alles tot 2018 nog uitoefende. Zijn vrouw Ricky: “Hij draaide op de kennis die hij vóór 2011 al had. Het was voldoende en de leerlingen waren gek op hem. Alleen die nieuwe namen steeds, hè…” Erik lacht terug: “Ach, ik noemde gewoon een naam van de lijst en merkte vanzelf wel uit welke hoek het antwoord kwam!”

Piepende cavia's

Zelfs na zijn eerste chemo ging Erik nog naar een vergadering. Beginnersnaïviteit noemt hij dat nu. Eind 2018 kon Erik amper nog uit zijn ziekenhuisbed komen. Toen de juiste medicijnen voor hem werden gevonden, krabbelde hij langzaam weer op. Eenmaal thuis hielp zijn puppy – Eriks laatste wens – hem hier geweldig bij. Inmiddels kan hij zelfs weer lekker fietsen met zijn vrouw. Favoriete bestemmingen zijn het Streekbos en De Weel. “Het strand vind ik ook heerlijk. Het liefst zou ik wandelen op de Veluwe, waar ik ben opgegroeid. Daarbij vergeleken is het Streekbos een plantsoentje, haha! Toch geniet ik er volop. Het is waar: tegenslag leert je genieten van kleine dingen. Zo vond ik onze piepende cavia’s vroeger bloedirritant. Nu neem ik ze op schoot.”

Bijgestelde doelen

Over de toekomst is Erik optimistisch. “Gemiddeld leven mensen met mijn vorm van kanker nog zo’n zeven jaar. Momenteel heb ik het gevoel dat ik de uitzondering ben die dat gemiddelde flink omhoog krikt. Ik stel mijn doelen ook steeds bij. Eerst was mijn laatste wens die pup, nu wil ik mijn jongste dochter haar diploma zien halen. Van haar vólgende opleiding.” Verder bekommert Erik zich nergens meer om, terwijl Ricky juist extra piekert. Vroeger was dit andersom. “Dat komt ook door die hersenbloeding”, vertelt Ricky. “Voor hem lekker ontspannen natuurlijk, maar ik kan alles regelen.”

Mooie dingen

Opnieuw lachen ze er smakelijk om. Er is zoveel gebeurd, ze denken over meer zaken verschillend dan ooit en toch staan ze nog zij aan zij. Erik, trots: “We zijn bijna vijfendertig jaar getrouwd en gewoon nog steeds erg gelukkig met elkaar!” Ricky straalt. “Ons geheim? Zonder oordeel naar elkaar blijven luisteren en respect hebben voor elkaars standpunt. Wij maken ook nooit ruzie. Uiteindelijk gaat het meestal toch nergens over.” “Je moet gewoon de mooie dingen in elkaar blijven zien”, besluit Erik, “dat is het beste medicijn. Voor alles.”

Vreemde vrouwen

Sinds 2018 krijgt Erik thuiszorg van Omring. Volgens de artsen was zijn laatste
levensfase aangebroken. De zorgprofessionals helpen hem onder meer met wassen, aankleden en zijn katheter. “Een zegen voor Erik, maar ook voor mij. We modderden maar wat aan”, vertelt Ricky, die was gestopt met werken om fulltime te mantelzorgen. Ze kon het niet aan. “In het begin voel je je schuldig: dit horen wij toch zélf te kunnen? Gelukkig konden we dat idee loslaten: de hulp scheelt onvoorstelbaar veel energie!” Erik vult aan: “Die meiden zijn altijd enthousiast en geduldig. Petje af. Alleen mijn jongste dochter vindt het maar niks, al die vreemde vrouwen aan papa’s lijf, haha! Maar mij doet het niks. Lang leve de hormoontherapie.”

Heb je extra ondersteuning nodig?

Onze wijkverpleegkundige komt geheel vrijblijvend bij je thuis om de situatie te bespreken. Neem contact op via 088 - 206 89 10 of service@omring.nl.