Piet lag een paar jaar geleden in het ziekenhuis om zich te laten dotteren. “Ik was niet op mijn best, zullen we maar zeggen. Zo kwam de toekomst ter sprake. Hoe moest het als ik veel zorg nodig zou hebben vanwege mijn hart? Ik wil voor geen goud verhuizen. Toen niet en nu niet. In dit huis ben ik geboren en getogen. Bovendien had ik hier ooit mijn eigen bedrijf, een bloemenkwekerij. En mijn vrouw vindt het hier ook heerlijk.” Corry: “Wie kan er nou aan drie kanten ruim wegkijken? Dus ik was blij dat Teresa en haar man voorstelden dat ze bij ons zouden komen wonen. Maar dan wel in een eigen huis.”

‘We hadden het geluk dat zorgen voor je ouders overheidsbeleid is’

En zo geschiedde, want Teresa en Sjaak hebben nu alweer twee jaar een zogeheten kangoeroewoning, een tijdelijk huis dat neergezet is om mantelzorg mogelijk te maken. Sjaak: “We hadden het geluk dat het precies in het overheidsbeleid paste. Niettemin waren wij de eersten die een kangoeroewoning in Drechterland wilden, dus het was wel een zoektocht. Maar we kregen alle medewerking. Dat komt misschien ook omdat we alles netjes hebben overlegd. Ik zou als tip aan anderen willen meegeven: speel open kaart bij de gemeente en doe niets op eigen houtje. Dan voorkom je een hoop problemen.

Regelwerk

Teresa vertelt dat de eerste stap het regelen van een zorgverklaring is. “Een verpleegkundige moet verklaren dat het aannemelijk is dat er nu of in de nabije toekomst zorg nodig is.” Het bestemmingsplan stond 150 vierkante meter aan bijgebouwen toe zonder bouwvergunning of wijziging van het bestemmingsplan. Verder hadden Sjaak en Teresa een tijdelijke woonvergunning nodig en gingen ze in conclaaf met de buurman om een paar bomen te kunnen rooien. Teresa: “Nou is dat toevallig mijn oom, dus dat was snel geregeld.” Bij een fabrikant van kunststofwoningen zochten ze hun huis op maat uit. Het ziet eruit als een goedverzorgde nieuwbouwwoning en alleen van 10 centimeter afstand zie je dat de houten planken van kunststof zijn.

‘Ik ga ervanuit dat ze zelf durven vragen om hulp’

Piet: “Eén ding viel tegen: onze serre moest verdwijnen, want anders was er onvoldoende plek.” Teresa en Sjaak hebben namelijk een huis van 100 vierkante meter. Teresa: “We hebben maar liefst drie slaapkamers.” Corry zegt glunderend: “En als mijn vier kleinkinderen met aanhang thuiskomen, dan logeren er een paar bij mij boven. Of ze wippen gewoon even aan. Ik zie ze nu nog vaker dan voorheen.”

Hoe gaat het?

Hoe is het eigenlijk om als familie weer zo dicht bij elkaar te gaan wonen? Zijn er nooit wrijvingen? Corry: “Het gaat erg goed, want we laten elkaar vrij. Ik klop bijvoorbeeld altijd netjes aan als ik langskom.” Sjaak: “Inderdaad. We lopen niet de deur bij elkaar plat. Een alarm hebben we evenmin, al zou dat snel genoeg geregeld zijn. Als er iets aan de hand is, dan staan we toch wel meteen klaar. Ik ga ervanuit dat mijn schoonouders dat ook aan ons durven vragen, want ik zeg niet telkens ‘kan ik je helpen’. Zelf zou ik daar namelijk gek van worden.” Corry bevestigt: “Dat werkt goed. Zo bracht Teresa me vorige week naar de supermarkt omdat mijn man in het ziekenhuis lag en heeft Sjaak net mijn fietsband geplakt.” Maar deze tachtigers zijn over het algemeen nog zeer zelfstandig. Corry kookt bijvoorbeeld elke dag, een enkele keer zelfs voor haar dochter. Piet stofzuigt het huis, maait het gras op de zitmaaier en houdt de prachtige bloementuin bij; alleen het spitten laat hij aan zijn schoonzoon over.

Uit voorzorg

Teresa: “De keus om naast mijn ouders te gaan wonen is uit voorzorg gemaakt. Daarnaast geniet ik heel erg van deze plek.” Piet vindt het vooral een prettig idee dat zijn dochter en haar man een oogje in het zeil kunnen houden bij zijn vrouw, mocht hij er ooit niet meer zijn. “Anders is het zo eenzaam voor haar.” Sjaak vult aan: “Ach, we zien wel wat de toekomst brengt. Je kunt allerlei scenario’s bedenken, maar dat heeft geen zin.”

* Dit artikel is geschreven in september 2018. De heer Beemster is recentelijk overleden. Dit bericht is in overleg met de familie geplaatst.