De acute geestelijke gezondheidszorg (ggz) kampt met veel knelpunten, zo constateert onderzoeksbureau SiRM. De financiering van de acute ggz sluit niet aan op de praktijk, niet-ggz hulpverleners kampen met handelingsverlegenheid en kennisgebrek, betrokken partijen hanteren verschillende crisisdefinities en ook de acute opvang is problematisch. Dit meldt Skipr.
SiRM heeft een analyse van de acute zorg voor ernstig verwarde mensen uitgevoerd door in gesprek te gaan met ggz-aanbieders, huisartsen, ambulancediensten, cliëntvertegenwoordigers, de politie en zorgverzekeraars. De betrokken partijen, zo blijkt, kampen met een groot aantal knelpunten.
De financiering sluit niet aan op de praktijk. Hoe meer diagnosebehandelcombinaties (DBC er gedeclareerd worden, hoe hoger de beschikbaarheidsvergoeding die zorgverleners ontvangen. Deze vergoeding is echter bedoeld om de dunner bevolkte gebieden te ondersteunen. De crisisopvang in deze gebieden kan door dit financieringssysteem dus onderbezet zijn. Personen die acute ggz-zorg nodig hebben, hebben daardoor vaak niet tijdig toegang tot zorg.
Niet-ggz hulpverleners kampen regelmatig met handelingsverlegenheid. De hulpverleners hebben een gebrek aan kennis en vaardigheden op het gebied van geestelijke gezondheidszorg en ook vindt er stigmatisering van psychiatrische patiënten plaats. Ambulancepersoneel sederen ernstig verwarde patiënten bijvoorbeeld vaak, omdat zij niet voldoende in staat zijn om te de-escaleren. Ook zijn er legio spoedeisendehulpafdelingen die onvoldoende in staat bleken te zijn om personen met ernstige verwarring op te vangen, ook als deze SEH's een profiel Acute Gedragsstoornissen hadden.
De politie is ook vaak betrokken bij de acute ggz-zorg. Dit brengt problemen met zich mee. Zo is er onduidelijkheid rond overdrachtsmomenten en weten partijen vaak niet wie op welk moment verantwoordelijk is voor het bieden van acute ggz-zorg. Het vervoer en de eerste opvang van ernstig verwarde patiënten komt daarnaast vaak voor rekening van de politie. De surveillancewagen en de politiecel zijn echter niet geschikt voor ggz-doeleinden. Ook hanteren de partijen verschillende crisisdefinities. Dit komt onder meer omdat zorgverleners en de politie conflicterende belangen hebben. Deze verschillende definities kunnen er echter toe leiden dat personen geen of onjuiste zorg krijgen omdat zij buiten de gehanteerde definitie vallen.
© Nationale Zorggids
