Colette Evers is één van de ouders die zelf stappen zet om iets voor haar kind te regelen. Zij wilde graag een geschikte plek vinden voor haar dochter Noor die een verstandelijke beperking heeft, voor wanneer ze uit huis zou gaan.

Volgens Evers ging de zoektocht erg moeilijk. "Een zorginstelling kan opeens zeggen: 'Deze locatie verdwijnt, je gaat naar een ander huis met een andere samenstelling.' Of er is geen geld voor voldoende zorg", legt ze uit. "Dus toen dacht ik: nou dan doen we het zelf wel."

 

Uiteindelijk ging ze samenwerken met ouders van twaalf andere jongvolwassenen met een verstandelijke of meervoudige beperking, die ook driftig op zoek waren naar een geschikte plek. Acht jaar geleden ging deze groep samenzitten om hun plannen te bespreken. "Veel van ons hadden slechte ervaringen met de reguliere zorg", zegt Colette.

"We merkten bijvoorbeeld bij de weekendopvang dat de grote zorginstanties zelf de regie willen houden, zonder te praten met de ouders. Dat voelde niet goed", vertelt ouder Gert Klein Kranenbarg. "We kenden de ouders en de kinderen al heel lang. Vonden het geweldig dat de kinderen bij elkaar konden blijven wonen. Daarbij vonden we het belangrijk zelf de regie te kunnen houden over hoe de zorg wordt ingericht."

 

Colette: "Dat zelf doen is natuurlijk een heel proces. Je hebt een idee en je weet hoe je het zou willen, maar dat is dan nog niet zomaar gerealiseerd. Het gaat om de kinderen, maar die groep ouders is in de fase van realisatie net zo belangrijk. Dat je op een lijn zit en het samen doet. Daar valt of staat het bij."

Uiteindelijk hebben de ouders in 2017 een stichting opgezet. Vervolgens hebben zij een oud huis in het centrum van Wijchen gevonden. "Maar ja, hoe krijg je dat geld bij elkaar? Dat was nog wel een ding", zegt Colette. "Via private investeerders, mensen met een groot hart die de doelgroep en de kinderen kennen, hebben we het kunnen kopen."

 

"Je hebt om je heen een omgeving nodig die je support geeft", vult Gert aan. "Gemeenten, mensen in de buurt. De eigenaren van dit perceel, die 1,5 jaar lang op hun geld moesten wachten, gaven ons het gevoel: we gaan dit doen. Hoe moeilijk het financieel ook was, we zijn met niks begonnen."

Op het moment wonen de jongeren al twee maanden in het huis. "Het klinkt als een cliché, maar het is een droom die uitkomt", zegt Gert trots. "We wilden geen instelling, we willen dat onze kinderen zich thuis voelen en ik kan wel zeggen dat dat gelukt is."

 

Elke bewoner heeft wel een andere mate van zorg nodig. "Sommigen hebben meer zorg nodig dan anderen. Bij sommige ouders zie je dat er nu een zorg minder is en ze een heel ander leven krijgen", vertelt Gert. Voor veel van ouders valt er een last van de schouders, nu hun kinderen verzekerd zijn van een ondersteunende woonplek.