De internist-intensivist kreeg een patiënt met pijnklachten op de borst en liet onderzoek verrichten. De labuitslagen, de uitslag van het cardiologisch ECG-onderzoek en de door een radioloog beoordeelde CT-scan gaven geen verklaring voor de pijnklachten van de patient.

Toen de pijnklachten verder toenamen vroeg de arts een PET-scan aan. Maar ook daar waren geen bijzonderheden op te zien en daarom stuurde hij de patiënt door naar de pijnpoli. De patiënt had zo zijn twijfels bij het oordeel en vroeg daarom een second opinion aan. Daar bleek uit dat de eerder gemaakte PET-scan juist sterke aanwijzingen gaf voor longkanker. Zodra de arts dit te horen kreeg, belde hij de patiënt om hem dit mee te delen. Niet lang daarna overlijdt hij aan de ziekte.

De weduwe van de patiënt vraagt zich nu af hoe de arts een dergelijk alarmerende uitslag kon missen. De arts had zelf de schriftelijke uitslag van de scan moeten zien en hij had zijn praktijk zo moeten organiseren dat dit soort cruciale fouten niet kunnen worden gemaakt. De arts verweert zich door te stellen dat hij telefonisch foutief op de hoogte is gesteld van de uitslag. De latere schriftelijke uitslag heeft hij niet meer onder ogen gekregen.

Het college vindt dat de arts, nadat hij de patiënt had gesproken, nog niet op zoek hoefde te gaan naar de brief met de uitslag van de PET-scan omdat hij de uitslag reeds telefonisch had vernomen. Dit geldt ook voor het niet openen van het tabblad in het elektronisch patiëntendossier waar uitslagen worden opgeslagen. Dat de arts niet altijd de schriftelijke uitslag te zien krijgt is hem niet te verwijten, maar het ziekenhuis.

De werkwijze is inmiddels aangepast. De arts heeft met de informatie die hij had het juiste gedaan, vindt het tuchtcollege. De nazorg had mogelijk wel beter gekund. De conclusie is dat de arts, ondanks de aanvankelijk gemiste diagnose, geen verwijt kan worden gemaakt. 

Door: Redactie Nationale Zorggids