“Er lag een jongetje van vijf, zo ziek dat hij nauwelijks bij bewustzijn was. Ik wilde als troost mijn hand op zijn voorhoofd leggen. Maar dan voel je dus meteen dit,” zegt Kremer terwijl hij een blauwe rubber handschoen tussen zijn vingers wrijft. “Je draagt van top tot teen beschermende kleding, dus is écht contact onmogelijk. Dat is soms heel frustrerend.”

 

Om in een ebolakliniek te werken is risicovol, ook voor het personeel. Er is voor hen namelijk net zomin een medicijn beschikbaar als voor de plaatselijke bevolking. Kremer: "toen ik er heen ging was ik vol vertrouwen, ik heb al veel in Afrikaanse landen en crisisgebieden gewerkt en in theorie weet je wat je moet doen om besmetting te voorkomen. Maar als je daar diarree en braaksel staat op te ruimen, of je moet bloed afnemen van een patiënt, dan komt het ineens heel erg dichtbij. Dan ben je je ineens ontzettend bewust van al je handelingen.” De meeste hulpverleners zien af van het bieden van hulp in ebola-crisisgebieden in Afrika. Zij zeggen te weinig ervaring te hebben en de risico's te groot te vinden. Artsen zonder Grenzen is daarom de enige hulporganisatie die ter plekke concrete hulp verleent. 

 

Kremer vertelde zijn verhaal ook tegen Een Vandaag. Om het interview te zien klik hier. 

​

© Nationale Zorggids