Uit angst voor het opleggen van tbs, werkt ongeveer 43 procent van de verdachten niet mee aan een onderzoek naar geestelijke stoornissen. Hoewel rechters ook zonder dit onderzoek een celstraf met tbs kunnen opleggen, gebeurt dat in de regel niet vaak. Verdachten weigeren het onderzoek omdat zij geen behandeling willen en omdat tbs geen einddatum kent wanneer het wordt opgelegd. Dit meldt NU.nl.
In 2002 weigerde 23 procent deelname aan het onderzoek naar psychiatrische problemen, in 2017 is dit gestegen naar 43 procent. Ook het aantal verdachten dat een gedeeltelijk onderzoek weigerde steeg naar 21 procent vorig jaar. In 2002 was dit slechts 1 procent. Het onderzoek van Wetenschappelijk Onderzoek- en Documentatiecentrum van Justitie (WODC) brengt bovendien aan het licht dat niet alle rechters weten dat zij alsnog tbs kunnen opleggen, ook als geen onderzoek heeft plaatsgevonden.
Er is opnieuw aandacht voor het weigeren van onderzoek in het Pieter Baan Centrum na de moord op Anne Faber. De dader, Michael P, kreeg voor een eerdere veroordeling uiteindelijk geen tbs opgelegd omdat hij niet wilde meewerken aan het onderzoek. De maatschappij heeft kritisch gereageerd op het feit dat de dader hierdoor onder begeleiding terug kon keren naar de maatschappij, terwijl hij een gevaar voor anderen was.
Onbekende duur van tbs
Tbs kan worden opgelegd wanneer blijkt dat een verdachte niet geholpen is met enkel een celstraf. Het gaat om strafbare feiten waarbij iemand niet of niet volledig toerekeningsvatbaar was en bij een hoge kans op recidive. Het gaat altijd om psychiatrische problemen die behandeld moeten worden. Maar verdachten kunnen weigeren mee te werken aan het onderzoek en zo vermijden dat zij tbs opgelegd krijgen door de rechter. De duur van tbs staat niet vast en kan steeds verlengd worden als behandelaars vinden dat de veroordeelde nog niet uitbehandeld is. Dat dit de reden dat veel verdachten medewerking weigeren, omdat zo onduidelijk is hoe lang hun straf zal duren.
Door: Redactie Nationale Zorggids
