Klusjes overnemen, constant geruststelling geven, meegaan in het vermijden van bepaalde situaties; samenleven met iemand met een angst- of dwangstoornis kan een flinke belasting zijn. "Als naaste kan je geneigd zijn om iemand met een angst- of dwangstoornis constant te ondersteunen, net als je bij een lichamelijke ziekte zou doen," vertelt Anja Greeven, psycholoog en specialismeleider Angststoornissen bij PsyQ.

"Als je van iemand houdt ben je geneigd - en dat is logisch - om dingen over te nemen. Dat kan op de korte termijn goed zijn, maar op de lange termijn moet je ervoor zorgen dat er niet een patroon ontstaat waarin je als naaste constant meegaat in de vermijding. Dus niet 'dan gaan we samen maar niet naar die verjaardag' of 'ik snijd de kip wel want jij bent altijd zo bang dat je met salmonella wordt besmet'. Voordat je het weet wordt het leven van jullie allebei beheerst door de klachten, met alle consequenties van dien.

"Naast meegaan in de vermijding, is meegaan in het controleren ('ik check wel even voor je of de deur echt op slot zit') of geruststelling geven aan mensen met angst- en dwangproblemen ('die hartkloppingen betekenen echt niet dat de een hartaanval krijgt') ook niet aan te raden. "Familieleden dragen daarmee onbedoeld bij aan het onderhouden van de klachten. En dit zogenaamde accommodatieproces kan op haar beurt weer de relatie onder druk gaan zetten vanwege veranderende verhoudingen en rollen. Ook kunnen toenemende wanhoop bij naasten leiden tot hoge of juist zeer lage expressed emotions, zoals kritiek of emotionele overbetrokkenheid of daarentegen juist emotionele afwezigheid en minimale interactie. Dit verergert eveneens de klachten en zet de relatie onder druk."

Meer weten over de gevolgen van een angststoornis voor familie en naasten? Lees dan hier verder.  

(Dit is een advertorial van PsyQ)