Bang was Laura niet toen ze besmet werd met corona. Ze was op dat moment zo’n 35 weken zwanger. “Ik ben van nature heel nuchter”, vertelt ze. “En zag mezelf als onverwoestbaar. Ik ben nooit ziek. Bovendien was het niet mogelijk om corona over te dragen aan een ongeboren kind, zei iedereen tegen me.” Dat bleek toch anders uit te pakken.

Minder beweging in de buik

In december 2020 woonden Laura’s zus en zwager tijdelijk bij haar in huis vanwege een verbouwing. Haar zus, lerares op een basisschool, raakte besmet met corona. “Zij ging toen in isolatie”, blikt Laura terug. “Vervolgens testte mijn man ook positief, dus hij ging ook in isolatie.” Laura testte telkens negatief, dus zij bleef voor haar zoontje zorgen. Boodschappen liet ze bezorgen.

Toen haar man weer uit isolatie mocht, merkte Laura dat ze kapot was. “Ik dacht dat het kwam omdat ik dagenlang voor iedereen gezorgd had.” Maar toen ze zich liet testen, bleek ook zij positief. Binnen twee dagen werd ze flink ziek. Met kerst lag ze klappertandend en met zware koorts op de bank.

De dag erna merkte ze dat ze haar dochter minder voelde bewegen. Meteen nam ze contact op met haar verloskundige. Die had Laura tot dan toe telkens gerustgesteld. Nu gingen er toch alarmbellen af.

Spoedkeizersnede

Dus werd Laura naar het ziekenhuis gebracht. Op dat moment was ze nog steeds rustig. Haar man mocht niet mee naar binnen. “Zie je over een uurtje weer”, zei Laura tegen hem. Maar al snel werd duidelijk dat haar baby meteen gehaald zou worden. Tussen het moment dat Laura in het ziekenhuis arriveerde en de geboorte van haar baby, zat maar drie kwartier. 

“De artsen zagen meteen dat Emmy moeite had met zuurstof opnemen”, vertelt Laura. “Haar saturatie was laag en haar hartslag onrustig. Ik mocht haar een minuut zien, daarna werd ze meegenomen.”

Volwassen coronalongen

Het ziekenhuis in Weert (St. Jans Gasthuis) heeft geen intensive care voor baby’s, dus werd Emmy naar het UMC+ in Maastricht gebracht. Laura werd alvast vooruitgestuurd met de ambulance. Onderweg kreeg ze een inwendige bloeding en werd ze met spoed geopereerd.

Intussen was Emmy nog in Weert, samen met Laura’s man. Daar werd Emmy geïntubeerd, waarna ook zij werd vervoerd naar Maastricht. Vijf weken heeft ze op de NICU gelegen. “In het begin ging het iedere dag slechter. Vier weken was het de vraag of ze het zou redden.”

Al Emmy’s organen functioneerden goed, behalve haar longen. “Toen de artsen foto’s gingen maken, wisten ze niet wat ze zagen”, stelt Laura. “Emmy’s longen leken precies op volwassen coronalongen. Dat beeld kenden ze helemaal niet van een pasgeboren baby.”

Wekenlang in spanning

De dagen erna hadden de artsen nauw contact met collega’s in binnen- en buitenland. Hoe moest je een baby met corona behandelen? Daar was nog niets over bekend. Uiteindelijk besloten de artsen haar te behandelen als een volwassene. Ze kreeg vergelijkbare medicatie, afgestemd op haar gewicht en lengte. Daarnaast werd ze op haar buik beademd en een aantal keer voorzichtig gedraaid. Er werd in totaal bijna een liter slijm uit haar longen gezogen.

“Wij zaten weken in spanning”, vertelt Laura, die zelf na drie weken het ziekenhuis uit mocht. “Iedere dag zagen we wel vijf artsen. Alles wat ze voorspelden dat kon gebeuren, is gebeurd. Emmy heeft een klaplong gehad en kreeg een bacterie in haar bloed en longen.”

Altijd op de hoede zijn

Na zo’n vijf weken op de NICU krabbelde Emmy langzaam op. Ze lag nog zeven weken op de kinderafdeling. De eerste twee weken met extra zuurstof. Inmiddels is ze weer thuis en ademt ze zelfstandig. Wel moet ze goed in de gaten gehouden worden. Een bandje om haar voet meet haar saturatie en hartslag. ’s Nachts ligt ze aan een monitor en ze krijgt voeding via een neus-maagsonde. Laura: “Ze weigert flesjes en eten, door al die negatieve ervaringen in haar keel en mond.”

De komende acht tot tien jaar staan Emmy’s longen nog onder controle. Ook moet het gezin de bubbel klein houden. Nog een coronabesmetting of een andere infectie kan fataal zijn. Zodra het kon, hebben al Laura’s vrienden en familie zich meteen laten vaccineren. Laura zelf ook. “Iedereen is straks hopelijk van corona af. Wij zitten nog jaren met de gevolgen. Dat geldt natuurlijk ook voor mensen die een naaste verloren zijn.”

Geen verklaring

Een verklaring voor de overdracht in de baarmoeder hebben de artsen niet. “Niemand weet hoe het virus in haar bloedbaan is gekomen”, legt Laura uit. “Omdat ik een spoedkeizersnede kreeg, hebben ze de placenta meteen weggegooid. En die is nodig voor wetenschappelijk onderzoek. Op dat moment stond de gynaecoloog daar geen seconde bij stil.” Laura heeft haar contactgegevens wel afgegeven voor toekomstig onderzoek.

'Laat je vaccineren'

De jonge moeder hoopt dat haar verhaal zwangere vrouwen kan overtuigen zich te laten vaccineren. “Al kan ik één gezin besparen wat ons is overkomen”, zegt ze. “Natuurlijk moet je de keuze zelf maken. Maar zelf was ik graag van tevoren gewaarschuwd.”

“We weten inderdaad niet wat de gevolgen van het vaccin zijn op lange termijn. Maar dat wisten we bij polio of hepatitis ook niet. Bovendien zijn de ingrediënten bekend, en die zijn niet giftig. De risico’s op korte termijn kunnen zo groot zijn. Hoe uniek mijn verhaal ook is. Niemand dacht dat het mogelijk was corona over te dragen op je ongeboren baby, toch is het gebeurd.”

Door: Nationale Zorggids / Bente Schreurs