Op mijn eerste stageplek overleed een mevrouw die jarenlang verbleef op de afdeling voor diep dementerende mensen. Haar familie gaf als dank voor de zorg een lijstje met daarin een prachtig gedicht. Ze lieten met het gedicht blijken dat ze begrip en inzicht hadden in het beeld dementie en de persoon erachter. Tegelijkertijd gaven ze ons een geheugensteuntje in het goed benaderen en het echt zien van de mensen waar we voor zorgden.
Op een klein papiertje heb ik het gedicht opgeschreven, omdat het zo mooi is. Van datzelfde papiertje, inmiddels verkleurd en verkreukt type ik het over. Niet wetend wie de schrijver is.
Als ik zo oud ben geworden,
dat ik geen mens meer herken
En niet eens jouw naam meer weet.
Pak dan mijn hand heel even beet
en zeg me zo gedag.
Laat me voelen dat je me mag.
Wellicht dat ik het gevoel herken,
dat ik voor iemand, iemand ben.
Herinner mij maar niet aan de sombere dagen,
Herinner mij in de stralende zon,
hoe ik was toen ik alles nog kon.
Nu, 29 jaar later sta ik aan het roer van een organisatie die klachten behandelt over zorg. Mijn werkzaamheden bestaan voornamelijk uit het zorgen voor de juiste mensen op de juiste plek, het behouden van visie en allerlei beleidsmatige taken. Het allerliefste behandel ik toch nog klachten, ik hou van het in contact staan met mensen en bij te dragen wanneer mensen elkaar niet begrijpen.
Het opnieuw lezen van het gedicht maakt mij weer bewust waar het allemaal om gaat, ook in mijn huidige werk. Iedereen wil het gevoel hebben er toe te doen en veilig te zijn. Gezien te worden, naar waarde.
Een cadeau met een boodschap, ik denk dat ik het in een lijstje doe.
Chantal Geertman
Klachtenportaal Zorg
