Een hartaanval is wereldwijd één van de belangrijkste doodsoorzaken. Patiënten die een hartinfarct overleven, krijgen in ongeveer de helft van de gevallen te maken met toekomstig hartfalen of hartritmestoornissen. Tijdens een hartaanval stopt de bloedsomloop rondom het hart. Hoe langer dat duurt, hoe meer schade aan het hartweefsel zelf wordt toegebracht. Het lichaam reageert automatisch op een hartaanval door het immuunsysteem te activeren en de ontstane schade te repareren, bijvoorbeeld door littekenweefsel op het hart te vormen. Dat is vaak een indicatie voor toekomstig hartfalen. Zandbergen constateerde dat aan de hand van deze lichaamseigen reactie kan worden bepaald welke patiënten risico lopen op toekomstig hartfalen.

De hoeveelheid littekenweefsel in het hart is een indicatie voor het ontwikkelen van hartfalen. Na een hartinfarct kan dit littekenweefsel zich nog wekenlang blijven ontwikkelen. 'Bij ongeveer de helft van de patiënten gebeurt dat ook, en dat vormt een risico', zegt Zandbergen. 'Door het littekenweefsel te voorzien van een minuscuul radioactief vlaggetje dat op een CT-scan zichtbaar wordt, kunnen we bepalen wie die risicopatiënten zijn.' Deze moderne techniek wordt ook wel moleculaire beeldvorming genoemd.

Door steeds snellere en betere behandeling overleven meer mensen een hartinfarct. Dat vergroot echter ook het probleem van het ontwikkelen op toekomstig hartfalen. Zandbergen: 'Daarom is het belangrijk om patiënten meteen na een hartaanval te screenen via moleculaire beeldvorming. De huidige technieken zijn namelijk pas bruikbaar als de ziekte zich al in een vergevorderd stadium bevindt. Door er juist vroeg bij te zijn kan een persoonlijkere en betere behandeling aan patiënten worden geboden om hartfalen tegen te gaan. Voorkomen is dan ook beter dan genezen.'

© Nationale Zorggids