De schaal van de ROAZ-regio is echter te groot en houdt geen rekening met verschillen in de zorgvraag en het zorgaanbod binnen een regio. De plannen van de minister staan te ver weg van de praktijk. Acute zorg moet dichtbij blijven als het kan, waarbij de huisarts de regie blijft houden en de focus ligt op de verdere behandeling van de patiënt. Een goede samenwerking is daarbij belangrijk en dat lukt het best in een kleine regio, zoals de zorgkantoorregio’s.

Op het gebied van acute zorg heeft het ROAZ een functie in de landelijke regie en in het bewaken van de kwaliteit. Alleen is de beoogde regio te groot om te coördineren, te veel op afstand om de subregio’s goed te kunnen organiseren.

 

Het ROAZ zou daarom niet de beslissingsbevoegdheid mogen hebben om de acute zorg te regelen. Alleen de subregio zelf kan van dichtbij bepalen hoe je de acute zorg met lokaal maatwerk optimaal organiseert. Iedere subregio heeft een eigen zorgvraag en vraagt om maatwerk met als uitgangspunt de zorgkantoorregio en in aansluiting op het ROAZ.

Voor de traumazorg is samenwerking in ROAZ-verband vereist, maar in de regio Westland-Schieland-Delfland bewijzen zorgaanbieders al lange tijd dat de overige acute zorg uitstekend georganiseerd kan worden dichtbij de burger. Met alle aanbieders van acute zorg wordt gewerkt aan oplossingen in de keten om de beschikbaarheid en bereikbaarheid van acute zorg te waarborgen.

 

Nauwere samenwerking tussen de ketenpartners is essentieel om, ondanks het beperkte aanbod van zorgmedewerkers, toch de flexibiliteit te bieden die kenmerkend is voor de acute zorgvraag. Hierbij geldt voor DSW: dichtbij waar het kan, verder weg als het moet. Een les uit de coronapandemie is de onlosmakelijke verbondenheid tussen acute en niet-acute zorg. Een landelijke structuur hoort zich te plooien naar de lokale situatie en niet andersom.