Ambulante zorg wordt ook wel extramurale zorg genoemd. Extramuraal betekent eigenlijk ‘buiten de muren’. Dit houdt in dat ambulante zorg geleverd wordt buiten de muren van een instelling. Hierbij gaat het niet om één vorm van zorg, maar het kan van alles zijn: psychiatrische hulp, psychologische hulp, dagbesteding in de psychiatrie, thuiszorg of zorg bij een polikliniek. De patiënt is voor korte tijd bij een verpleegkundige, arts of specialist en hoeft niet te overnachten in een instelling.
Ambulante zorg stelt mensen in staat om langer zelfstandig thuis te wonen, ondanks een zorgvraag. De Nederlandse overheid stimuleert zelfstandigheid en zelfredzaamheid en dat is met (soms intensieve) ambulante zorg mogelijk. Volgens particuliere thuiszorgorganisatie Zuster Jansen is extramurale zorg er om de wachttijden te verkorten en mensen met complexere zorgvraag sneller intramuraal te helpen.
Wie extramurale zorg ontvangt heeft niet altijd een complexe zorgvraag, maar toch kan ook iemand die dat wel heeft alsnog deze zorgvorm ontvangen. Zo omvat ambulante zorg ook terminale zorg, verpleging van mensen met dementie of 24-uurszorg.
Extramurale hulpmiddelenzorg
Naast zorg die mensen ambulant ontvangen door een zorgverlener, is er ook hulpmiddelenzorg. Het gaat dan bijvoorbeeld om incontinentiemateriaal of een gehoortoestel. Mensen kunnen aanspraak maken op een hulpmiddel dat past bij hun individuele situatie en behoefte. De Nederlandse Zorgautoriteit (NZa) heeft deze vorm van zorg in 2019 in kaart gebracht, omdat niet altijd duidelijk is welk hulpmiddel er beschikbaar is en hoeveel mensen zelf moeten betalen, bijvoorbeeld bij gehoortoestellen.
Sinds 2015 valt de extramurale zorg voornamelijk onder de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo), Jeugdwet en Zorgverzekeringswet.
Bronnen: Rijksoverheid, Zuster Janssen, Nederlandse Zorgautoriteit
Door: Nationale Zorggids
