Voorheen werd gedacht dat zolang de patiënt rationeel kan benoemen wat de effecten zijn van de ziekte, hij of zij nog wilsbekwaam is. Een arts mag dan geen gedwongen behandeling starten, ook als dat uit medisch oogpunt wel wenselijk of zelfs noodzakelijk is. Uit het onderzoek van Elzakkers blijkt dat rationeel inzicht niet veel zegt over de wilsbekwaamheid van de patiënt. Bij anorexia was hier nog niet veel onderzoek naar gedaan.

Hoe lager het lichaamsgewicht van de patiënt is, hoe groter de kans is dat hij of zij wilsonbekwaam is. Ongeveer een derde van de anorexiapatiënten zou wilsonbekwaam zijn en daardoor gedwongen kunnen worden tot behandeling. Nu duidelijk wordt dat de gebruikelijke manier van testen niet altijd een eenduidig antwoord geeft, zouden artsen, psychiaters en huisartsen op de Spoedeisende Hulp (SEH) beter naar andere signalen kunnen kijken.

Een goede afweging van een gedwongen behandeling blijft belangrijk. Volgens Elzakkers is een gedwongen behandeling op de korte termijn net zo effectief als een vrijwillige behandeling. Echter staat dit punt al langere tijd ter discussie. Wanneer een arts overgaat tot een gedwongen behandeling, heeft de patiënt geen inspraak meer en is de arts bevoegd om medische handelingen te verrichten, ook als de patiënt het daar zelf niet mee eens is. Het kan gaan om een gedwongen opname in een kliniek of ziekenhuis, maar ook het toedienen van sondevoeding kan een gedwongen behandeling zijn.

Door: Redactie Nationale Zorggids