Veel ouderen geven echter in het onderzoek aan dat zij zich niet belemmerd voelen. Zo gaven slechtzienden aan dat dit de reden was waarom zij niet elke twee jaar een oogonderzoek lieten doen. Volgens Liane den Haan, directeur van ANBO, worden hierdoor voorkombare risico's genomen. "Deelnemers geven aan dat hierdoor gevaarlijke situaties kunnen ontstaan. Bijvoorbeeld ’s nachts in het verkeer of bij het oversteken, wanneer moet worden ingeschat hoe lang het duurt voordat een voertuig nadert. Ook het inschatten van hoogteverschillen in huis of van op- en afstapjes op straat, wordt als moeilijker ervaren bij slecht zicht."

 

Ook slechthorenden geven aan door hun verminderde gehoor wel eens in gevaarlijke situaties terecht te zijn gekomen. Zo horen zij verkeer bijvoorbeeld niet altijd naderen. Ook geven zij aan dat misverstanden in de communicatie voorkomen. “Als je een arts bijvoorbeeld verkeerd verstaat over medische zaken, kan dat risicovol zijn," aldus Den Haan. 

 

Het onderzoek ging ook in op de vraag of de senioren sociaal beperkt werden door hun verminderde gehoor of zicht. Daarbij bleek de sociale impact van slecht horen iets sterker te zijn dan slecht zien. Twintig procent van de slechthorend stelden dat hun slechtere hoorvermogen leidde tot eenzaamheid, terwijl dit percentage onder de slechtzienden negentien was.