Volgens Bekhof, die als kinderarts in het Amalia kindercentrum van Isala te Zwolle werkt, leidt aanvullend onderzoek vaak niet tot minder ongerustheid of klachten bij de patiënt. Vooral in de kindergeneeskunde is het daarom belangrijk om kritisch te kijken naar de noodzaak van aanvullende metingen of testen. Bekhof promoveert op 18 juni aan de Rijksuniversiteit Groningen.

Dokters doen om meerdere redenen graag metingen: het kan de onzekerheid over een diagnose verminderen en het kan de patiënt (of de dokter zelf) geruststellen. Daarnaast zijn dokters opgeleid met het uitgangspunt ‘meten is weten’ en hebben ze mede daardoor een onvoorwaardelijk vertrouwen in getallen. Er zijn echter ook nadelen aan metingen: soms zijn ze schadelijk voor de patiënt, ze kosten geld en leveren soms vals-positieve uitslagen op.

In haar proefschrift ging Bekhof de betrouwbaarheid en het nut na van vijf veelgebruikte metingen of procedures binnen de kindergeneeskunde: het meten van glucose in de urine uit luiers van pasgeborenen met behulp van teststrips, de diagnostische waarde van klinische symptomen (inclusief glucosurie) bij het opsporen van ernstige infecties bij prematuren, de vochtbalans bij zieke pasgeborenen, de beoordeling van de mate van benauwdheid bij kinderen en het gebruik van virale testen bij bronchiolitis.

Uit haar onderzoek blijkt dat alleen de meting van glucose met behulp van teststrips betrouwbaar is; de overige metingen of procedures waren onvoldoende precies of bleken onvoldoende nuttig te zijn in de klinische praktijk. Bekhof concludeert dat ‘meten is weten’ dus niet altijd klopt. ‘Eigenlijk klopt dit uitgangspunt alleen onder de voorwaarde dat je weet wat, hoe, wie en waarom je meet', aldus Bekhof.

© Nationale Zorggids