Het verliep in het begin erg moeizaam, maar uiteindelijk is het toch gelukt: Jeugdbescherming west vergoedt aan beiden een schadevergoeding van 5000 euro omdat de organisatie hen niet beschermde tegen het geweld van hun ouders. Deze zaak is de enige keer dat de landelijke organisatie Jeugdzorg Nederland een schadevergoeding uitkeert om deze reden.

Maar toch faalt het jeugdzorgsysteem vaker bij de bescherming van kinderen tegen huiselijk geweld, waarbij Jeugdbescherming west zelfs spreekt over langduriger 'systeemfalen'. Echter is het de zussen gelukt om hiertegen in opstand te komen. "Het lichamelijke en psychische geweld binnen ons gezin heeft een verwoestende impact gehad", legt Amber uit. "Ondertussen werden we in eerste instantie vaak afgewimpeld door instanties. Dat heeft ons enorm getriggerd om door te vechten."

 

Rania: "We konden gewoon niet leven met het idee dat er hulpverleners in ons gezin waren die eigenlijk niets deden en dat die daar vervolgens mee weg dreigden te komen. Toen ik 11 jaar was, belde ik uit wanhoop de Kindertelefoon. Er kwamen toen mensen van de crisisdienst in huis en die vertrokken gewoon weer na vage beloftes van onze vader."

 

"Onze moeder weigerde überhaupt te praten en dat werd geaccepteerd. Terwijl ik had verteld dat we van kleins af aan door beiden werden geslagen. En dat ging daarna gewoon weer door. Er is hier gigantisch geblunderd." Amber: "Ja, ze hebben echt gruwelijk gefaald. Dit mag gewoon nooit meer gebeuren. We doen dit ook voor andere gedupeerden van de misstanden in de jeugdzorg. En ons rebelse karakter speelt waarschijnlijk ook een rol."

De zussen ondervinden nog elke dag de gevolgen van het geweld. Toen ze op hun twintigste naar de psycholoog gingen, werden ze gediagnosticeerd met onder andere een complexe posttraumatische stress-stoornis (cptss), depressie, angststoornissen en persoonlijkheidsproblematiek. "Wij hadden ook zelfmoordneigingen", vult Amber aan. "Ik heb traumatherapie gevolgd in een gespecialiseerd centrum. Mijn zus is zelfs opgenomen geweest."

Rania: "Het is essentieel dat mensen beseffen hoe gigantisch de impact is van dit soort onveiligheid. Net zoals het volgens mij belangrijk is om te benoemen dat onze culturele achtergrond hier een grote rol speelde."

"Wij komen uit een streng hindoestaans gezin, waarin alles draait om eer en het not done is om de vuile was buiten te hangen", legt Rania uit. "Toen ik melding had gemaakt van wat er gebeurde, waren mijn ouders vooral woedend vanwege het gezichtsverlies. Ik kreeg te horen dat ik de familie te schande had gemaakt."

 

Amber: "Wij moesten ons thuis aan absurde regels houden die voortkwamen uit die cultuur. Zoals goede cijfers halen, die soms niet reëel waren. En bij jongens uit de buurt blijven. We mochten 's avonds niet eens buiten komen. Als we die regels niet wilden volgen of iets niet goed deden, was in hun ogen alles geruïneerd en moesten we boeten voor 'ongehoorzaam en respectloos' gedrag. Maar de hulpverlening had daar geen enkel oog voor."

Terwijl de impact van het geweld altijd zal blijven, helpt de therapie en vooral de erkenning van de Jeugdbescherming. "Ik merk dat ik langzamerhand meer kan genieten", vertelt Rania. "We hebben niet alleen elkaar als zussen, wat echt bijna levensreddend is geweest, maar we hebben ook leuke vrienden, we werken en we sporten geregeld."

 

Uiteindelijk konden ze hun thuissituatie ontvluchten nadat ze hun geheim deelde met een mentor en maatschappelijk werker op school. Zij regelden onder meer een huisvesting en met geld van het Schadefonds Geweldsmisdrijven konden de zussen meubels en andere spullen kopen.

 

De zussen willen door hun verhaal te delen anderen helpen die in een vergelijkbare situatie zitten. "Ga naar de huisarts en vertel wat er gebeurt. Schaam je vooral niet, het is nooit de schuld van jou als kind. Praat met dierbaren over je pijn, angsten en verdriet. En bedenk ook dat je altijd het recht hebt om de mensen aan te spreken die jou hebben beschadigd. Je zult zien dat die uiteindelijk minder macht hebben dan je dacht," eindigt Amber.